ناخن داخل استخوانی InterTAN

شکستگی‌های اینترتروکانتریک لگن، آسیب‌های شایع و ویرانگری به ویژه برای سالمندان هستند. شکستگی‌های تروکانتریک (TF) دومین شکستگی شایع قسمت پروگزیمال استخوان ران پس از شکستگی‌های گردن استخوان ران هستند و از منابع اصلی عوارض و مرگ و میر در جمعیت سالمند امروزی می‌باشند.

تخمین زده می‌شود که تا سال ۲۰۵۰، تعداد سالانه شکستگی‌های لگن در سراسر جهان به دلیل افزایش سن جمعیت در بسیاری از کشورهای غربی، از ۶.۳ میلیون نفر فراتر رود. تنها در ایالات متحده آمریکا، تخمین زده می‌شود که تعداد شکستگی‌های لگن از حدود ۳۲۰،۰۰۰ مورد در سال به ۵۸۰،۰۰۰ مورد در سال ۲۰۴۰ افزایش یابد. این تقاضای فزاینده، تنش قابل توجهی را برای خدمات بهداشتی از نظر کارکنان و منابع مورد نیاز برای مدیریت این بیماران ایجاد می‌کند. در ایالات متحده آمریکا، هزینه‌های مراقبت‌های بهداشتی برای مدیریت شکستگی‌های لگن بیش از ۱۰ میلیارد دلار در سال تخمین زده می‌شود، در حالی که تأثیر آن بر خدمات بهداشتی بریتانیا سالانه ۲ میلیارد دلار تخمین زده می‌شود. این هزینه‌ها نه تنها ناشی از هزینه‌های عمل جراحی حاد، بلکه مراقبت‌های پس از حاد، از جمله توانبخشی نیز هستند. در حالی که جراحی شکستگی لگن بسیار مؤثر است، بیماران احتمالاً در طول بهبودی خود از نظر درد، ناراحتی و محدودیت حرکتی، عوارض قابل توجهی را تجربه می‌کنند و در بسیاری از موارد بعید است که به سطوح عملکرد قبل از شکستگی برسند. مطالعات همچنین نشان می‌دهند که بین شکستگی لگن و افزایش میزان مرگ و میر ارتباطی وجود دارد و میزان مرگ و میر در این افراد 30 درصد بیشتر از جمعیت‌های هم‌سن با و بدون شکستگی لگن است. با این حال، در تفسیر چنین داده‌هایی باید احتیاط کرد، زیرا افرادی که دچار شکستگی لگن می‌شوند، ممکن است ذاتاً شکننده‌تر و مستعد ابتلا به بیماری باشند.

در سراسر جهان، میزان شکستگی‌های استخوان ران به دلیل گذار جمعیتی که منجر به افزایش امید به زندگی می‌شود، رو به افزایش است.

درمان جراحی، استراتژی بهینه برای مدیریت شکستگی‌های اینترتروکانتریک است زیرا امکان توانبخشی زودهنگام و بازیابی عملکرد را فراهم می‌کند.

برای کاهش عوارض بی‌حرکتی طولانی‌مدت، مداخلات جراحی به موقع که تثبیت صحیح شکستگی و تحرک زودهنگام بیماران را فراهم می‌کند، به راه حل ارجح برای درمان این شکستگی‌ها تبدیل شده است. زمانی تثبیت داخلی با پیچ دینامیک لگن (DHS) یکی از اصلی‌ترین گزینه‌ها بود، اما با شیوع نسبتاً بالاتر شکست تثبیت داخلی برای TF ناپایدار، عملکرد کمتری دارد. علاوه بر این، این روش جراحی ممکن است منجر به از دست دادن خون قابل توجه، آسیب بافت نرم و بدتر شدن بیماری‌های همراه موجود در بیماران مسن شود. بنابراین، دستگاه‌های تثبیت داخل استخوانی به دلیل مزایای بیومکانیکی در درمان TF ناپایدار در مقایسه با تثبیت داخلی DHS، محبوبیت بیشتری پیدا کرده‌اند.

نیل اینترتان با استفاده از ۲ پیچ سفالوسرویکال در یک مکانیسم یکپارچه، در مقایسه با سیستم سنتی میخ‌گذاری داخل استخوانی، پایداری و مقاومت بیشتری در برابر چرخش سر استخوان ران در حین عمل و پس از عمل نشان می‌دهد. یک مطالعه بیومکانیکی نشان داد که نیل اینترتان در مقایسه با سیستم سنتی میخ‌گذاری داخل استخوانی، مزایای بیومکانیکی بیشتری برای تثبیت داخلی شکستگی‌های ناپایدار دارد. برخی مطالعات گزارش داده‌اند که این عمل جراحی نتیجه بالینی خوبی داشته و عوارض کمی داشته است. مطالعه بیومکانیکی نوچترن و همکارانش نشان داد که نیل اینترتان با فاصله رأس نوک بالاتر، پایداری بیشتری را به دست می‌آورد و بارهای بیشتری را تحمل می‌کند.