InterTAN gwóźdź śródszpikowy

Złamania międzykrętarzowe biodra to częste i poważne urazy, szczególnie u osób starszych. Złamania krętarzowe (ZK) są drugimi najczęstszymi złamaniami bliższego końca kości udowej po złamaniach szyjki kości udowej i stanowią główne źródło zachorowalności i śmiertelności w dzisiejszym starzejącym się społeczeństwie.

Szacuje się, że do 2050 roku roczna liczba złamań biodra na świecie przekroczy 6,3 miliona z powodu starzenia się społeczeństwa w wielu krajach zachodnich. W samych Stanach Zjednoczonych szacuje się, że liczba złamań biodra wzrośnie z około 320 000 rocznie do 580 000 do 2040 roku. To rosnące zapotrzebowanie stwarza znaczne napięcie dla służby zdrowia pod względem personelu i zasobów potrzebnych do leczenia tych pacjentów. W Stanach Zjednoczonych koszty opieki zdrowotnej związane z leczeniem złamań biodra szacuje się na ponad 10 miliardów dolarów rocznie, podczas gdy wpływ na służbę zdrowia w Wielkiej Brytanii szacuje się na 2 miliardy dolarów rocznie. Koszty te wynikają nie tylko z kosztów ostrego zabiegu chirurgicznego, ale także opieki pooperacyjnej, w tym rehabilitacji. Chociaż operacja złamania biodra jest bardzo skuteczna, pacjenci prawdopodobnie doświadczą znacznej zachorowalności pod względem bólu, dyskomfortu i ograniczonej ruchomości podczas rekonwalescencji, a w wielu przypadkach jest mało prawdopodobne, aby osiągnęli poziom sprawności sprzed złamania. Badania sugerują również, że istnieje związek między złamaniem biodra a zwiększoną śmiertelnością – odnotowano o 30% więcej zgonów niż w populacjach w tym samym wieku, zarówno ze złamaniem biodra, jak i bez niego. Należy jednak zachować ostrożność w interpretacji tych danych, ponieważ osoby, które doznają złamania biodra, mogą być z natury bardziej wrażliwe i podatne na problemy zdrowotne.

Na całym świecie obserwuje się wzrost częstości złamań bliższego końca kości udowej ze względu na zmiany demograficzne skutkujące dłuższą średnią długością życia.

Leczenie operacyjne jest optymalną strategią leczenia złamań międzykrętarzowych, gdyż pozwala na szybką rehabilitację i powrót do pełnej sprawności funkcjonalnej.

Aby zmniejszyć powikłania związane z długotrwałym unieruchomieniem, terminowe interwencje operacyjne zapewniające solidną stabilizację złamania i wczesną mobilizację pacjentów stały się preferowanym rozwiązaniem w leczeniu tych złamań. Wewnętrzna stabilizacja dynamiczną śrubą biodrową (DHS) była niegdyś jedną z najczęściej stosowanych opcji, ale jest mniej skuteczna i wiąże się ze stosunkowo częstszym występowaniem niepowodzeń stabilizacji wewnętrznej w przypadku niestabilnego TF. Ponadto, ten zabieg chirurgiczny może prowadzić do znacznej utraty krwi, uszkodzenia tkanek miękkich i pogorszenia istniejących chorób współistniejących u pacjentów w podeszłym wieku. Dlatego też, śródszpikowe urządzenia stabilizujące zyskały na popularności ze względu na zalety biomechaniczne w leczeniu niestabilnego TF w porównaniu z wewnętrzną stabilizacją DHS.

Gwóźdź Intertan, wykorzystujący 2 śruby głowowo-szyjkowe w zintegrowanym mechanizmie, charakteryzuje się zwiększoną stabilnością i odpornością na śródoperacyjną i pooperacyjną rotację głowy kości udowej w porównaniu z tradycyjnym systemem gwoździ śródszpikowych. Badanie biomechaniczne wykazało, że gwóźdź Intertan oferuje więcej korzyści biomechanicznych w zakresie stabilizacji wewnętrznej niestabilnych złamań w porównaniu z tradycyjnym systemem gwoździ śródszpikowych. Niektóre badania wykazały, że zabieg chirurgiczny charakteryzował się dobrymi wynikami klinicznymi i niską liczbą powikłań. Badanie biomechaniczne Nüchterna i wsp. wykazało, że gwóźdź Intertan osiąga większą stabilność przy większej odległości wierzchołkowej i wytrzymuje większe obciążenia.