เครื่องตรึงภายนอกซีรีส์ Φ5.0 – เฟรมรัศมีปลาย

กระดูกหักส่วนปลายของกระดูกเรเดียส (DRFs) เกิดขึ้นภายในระยะ 3 เซนติเมตรจากส่วนปลายของกระดูกเรเดียส ซึ่งเป็นกระดูกหักที่พบบ่อยที่สุดในแขนท่อนบนในผู้หญิงสูงอายุและผู้ชายวัยหนุ่มสาว การศึกษารายงานว่า DRFs คิดเป็น 17% ของกระดูกหักทั้งหมด และ 75% ของกระดูกหักที่ปลายแขน

การลดขนาดกระดูกด้วยเครื่องมือจัดกระดูกและการตรึงด้วยเฝือกไม่สามารถให้ผลลัพธ์ที่น่าพอใจได้ กระดูกหักเหล่านี้อาจเคลื่อนได้ง่ายหลังจากการรักษาแบบประคับประคอง และภาวะแทรกซ้อน เช่น กระดูกหักจากการบาดเจ็บและความไม่มั่นคงของข้อต่อข้อมือ อาจเกิดขึ้นได้ในระยะท้าย การผ่าตัดเพื่อรักษากระดูกหักส่วนปลายของกระดูกเรเดียส (distal radius fracture) จะทำเพื่อให้ผู้ป่วยสามารถออกกำลังกายแบบไม่เจ็บปวดได้ในปริมาณที่เพียงพอ เพื่อฟื้นฟูกิจกรรมต่างๆ ให้เป็นปกติ พร้อมกับลดความเสี่ยงต่อการเปลี่ยนแปลงทางความเสื่อมหรือความพิการให้น้อยที่สุด

การจัดการ DRF ในผู้ป่วยที่มีอายุตั้งแต่ 60 ปีขึ้นไปจะดำเนินการโดยใช้เทคนิคทั่วไป 5 ประการดังต่อไปนี้: ระบบแผ่นล็อกวอลลาร์ การตรึงภายนอกแบบไม่เชื่อม การตรึงภายนอกแบบเชื่อม การตรึงด้วยลวด Kirschner ผ่านผิวหนัง และการตรึงด้วยปูนปลาสเตอร์

ผู้ป่วยที่เข้ารับการผ่าตัด DRF ที่มีการจัดกระดูกแบบเปิดและตรึงภายในมีความเสี่ยงต่อการติดเชื้อที่แผลและเอ็นอักเสบสูงขึ้น

อุปกรณ์ตรึงภายนอกแบ่งออกเป็นสองประเภท ได้แก่ แบบไขว้ข้อต่อและแบบไม่เชื่อมข้อต่อ อุปกรณ์ตรึงภายนอกแบบไขว้ข้อต่อจะจำกัดการเคลื่อนไหวของข้อมืออย่างอิสระเนื่องจากโครงสร้างเฉพาะตัวของมันเอง อุปกรณ์ตรึงภายนอกแบบไม่เชื่อมข้อต่อเป็นที่นิยมใช้กันอย่างแพร่หลายเนื่องจากจำกัดการเคลื่อนไหวของข้อต่อ อุปกรณ์เหล่านี้สามารถช่วยลดการแตกหักโดยการตรึงชิ้นส่วนกระดูกหักโดยตรง ช่วยให้จัดการกับการบาดเจ็บของเนื้อเยื่ออ่อนได้ง่าย และไม่จำกัดการเคลื่อนไหวตามธรรมชาติของข้อมือในระหว่างการรักษา ดังนั้น อุปกรณ์ตรึงภายนอกแบบไม่เชื่อมข้อต่อจึงได้รับการแนะนำอย่างกว้างขวางสำหรับการรักษา DRF ในช่วงไม่กี่ทศวรรษที่ผ่านมา การใช้อุปกรณ์ตรึงภายนอกแบบดั้งเดิม (โลหะผสมไทเทเนียม) ได้รับความนิยมมากขึ้น เนื่องจากมีคุณสมบัติเข้ากันได้ทางชีวภาพที่ดีเยี่ยม มีความแข็งแรงเชิงกลสูง และทนต่อการกัดกร่อน อย่างไรก็ตาม อุปกรณ์ตรึงภายนอกแบบดั้งเดิมที่ทำจากโลหะหรือไทเทเนียมอาจทำให้เกิดสิ่งแปลกปลอมที่รุนแรงในการสแกนเอกซเรย์คอมพิวเตอร์ (CT) ซึ่งนำไปสู่การวิจัยวัสดุใหม่สำหรับอุปกรณ์ตรึงภายนอก

การตรึงภายในโดยใช้โพลีอีเทอร์อีเทอร์คีโตน (PEEK) ได้รับการศึกษาและประยุกต์ใช้มานานกว่า 10 ปี อุปกรณ์ PEEK มีข้อได้เปรียบเหนือวัสดุที่ใช้ในการตรึงกระดูกแบบดั้งเดิม ได้แก่ ไม่ก่อให้เกิดอาการแพ้โลหะ ความหนาแน่นของรังสีต่ำ สัญญาณรบกวนต่ำเมื่อใช้ร่วมกับการถ่ายภาพด้วยคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า (MRI) การนำรากฟันเทียมออกทำได้ง่ายขึ้น หลีกเลี่ยงปรากฏการณ์ "การเชื่อมเย็น" และมีคุณสมบัติเชิงกลที่ดีกว่า ยกตัวอย่างเช่น มีความแข็งแรงแรงดึง ความแข็งแรงการดัด และความแข็งแรงต่อแรงกระแทกที่ดี

การศึกษาบางชิ้นแสดงให้เห็นว่าอุปกรณ์ตรึง PEEK มีความแข็งแรง ความเหนียว และความแข็งดีกว่าอุปกรณ์ตรึงโลหะ และมีความต้านทานต่อความล้าที่ดีกว่า13 แม้ว่าโมดูลัสความยืดหยุ่นของวัสดุ PEEK จะอยู่ที่ 3.0–4.0 GPa แต่ก็สามารถเพิ่มความแข็งแรงด้วยเส้นใยคาร์บอนได้ และโมดูลัสความยืดหยุ่นของวัสดุนี้อาจมีระดับใกล้เคียงกับกระดูกคอร์ติคัล (18 GPa) หรือมีค่าใกล้เคียงกับโลหะผสมไทเทเนียม (110 GPa) โดยการเปลี่ยนความยาวและทิศทางของเส้นใยคาร์บอน ดังนั้น คุณสมบัติเชิงกลของ PEEK จึงใกล้เคียงกับกระดูก ปัจจุบัน อุปกรณ์ตรึงภายนอกที่ใช้ PEEK ได้รับการออกแบบและนำไปใช้ในคลินิก