Zewnętrzny stabilizator fiksacyjny serii Φ5.0 – rama dystalna kości promieniowej

Złamania dystalnego promienia (DRF) występują w promieniu 3 cm od dalszej części kości promieniowej i są najczęstszym złamaniem kończyn górnych u starszych kobiet i młodych dorosłych mężczyzn.Badania wykazały, że DRF stanowią 17% wszystkich złamań i 75% złamań przedramienia.

Zadowalających efektów nie można uzyskać poprzez manipulacyjną redukcję i utrwalenie gipsu.Złamania te mogą łatwo zmienić położenie po leczeniu zachowawczym, a powikłania, takie jak urazowe stawy kostne i niestabilność stawu nadgarstkowego, mogą wystąpić w późnym stadium.Operacje przeprowadza się w celu leczenia złamań dalszej części kości promieniowej, tak aby pacjent mógł wykonać odpowiednią liczbę bezbolesnych ćwiczeń, aby przywrócić normalną aktywność, minimalizując jednocześnie ryzyko zmian zwyrodnieniowych lub niepełnosprawności.

Leczenie DRF u pacjentów w wieku 60 lat i starszych przeprowadza się przy użyciu następujących pięciu powszechnych technik: system płytek blokowanych łokciowo, niemostkowa stabilizacja zewnętrzna, mostkowa stabilizacja zewnętrzna, przezskórne mocowanie drutem Kirschnera i mocowanie gipsem.

Pacjenci poddawani zabiegowi DRF z otwartą redukcją i stabilizacją wewnętrzną są obarczeni większym ryzykiem zakażenia rany i zapalenia ścięgien.

Stabilizatory zewnętrzne dzielą się na dwa typy: krzyżowe i niemostkowe.Zewnętrzny stabilizator krzyżowy ogranicza swobodę ruchu nadgarstka ze względu na swoją własną konfigurację.Niemostkujące stabilizatory zewnętrzne są szeroko stosowane, ponieważ umożliwiają ograniczoną aktywność stawów.Urządzenia takie mogą ułatwić nastawienie złamań poprzez bezpośrednie zespolenie fragmentów złamania;pozwalają na łatwe zaopatrzenie urazów tkanek miękkich i nie krępują naturalnego ruchu nadgarstka w okresie leczenia.Dlatego też w leczeniu DRF powszechnie zaleca się stosowanie niemostkujących stabilizatorów zewnętrznych.W ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat popularne stało się stosowanie tradycyjnych stabilizatorów zewnętrznych (stopów tytanu) ze względu na ich doskonałą biokompatybilność, wysoką wytrzymałość mechaniczną i odporność na korozję.Jednakże tradycyjne stabilizatory zewnętrzne wykonane z metalu lub tytanu mogą powodować poważne artefakty w skanach tomografii komputerowej (CT), co skłoniło badaczy do poszukiwania nowych materiałów na stabilizatory zewnętrzne.

Wewnętrzne utrwalanie na bazie polieteroeteroketonu (PEEK) jest badane i stosowane od ponad 10 lat.Urządzenie PEEK ma następujące zalety w porównaniu z materiałami stosowanymi do tradycyjnego mocowania ortopedycznego: brak alergii na metale, nieprzepuszczalność dla promieni rentgenowskich, niski poziom zakłóceń w obrazowaniu metodą rezonansu magnetycznego (MRI), łatwiejsze usuwanie implantu, uniknięcie zjawiska „zgrzewania na zimno” oraz lepsze właściwości mechaniczne.Na przykład ma dobrą wytrzymałość na rozciąganie, wytrzymałość na zginanie i udarność.

Niektóre badania wykazały, że stabilizatory PEEK mają lepszą wytrzymałość, wytrzymałość i sztywność niż metalowe urządzenia mocujące, a także lepszą wytrzymałość zmęczeniową13.Chociaż moduł sprężystości materiału PEEK wynosi 3,0–4,0 GPa, można go wzmocnić włóknem węglowym, a jego moduł sprężystości może być zbliżony do kości korowej (18 GPa) lub osiągnąć wartość stopu tytanu (110 GPa) przy zmiana długości i kierunku włókna węglowego.Dlatego właściwości mechaniczne PEEK są zbliżone do właściwości kości.Obecnie w praktyce klinicznej opracowano i zastosowano stabilizator zewnętrzny na bazie PEEK.