Φ5.0 Reeks Eksterne Fiksasie Fixator – Distale radius raam

Distale radiusfrakture (DRF'e) kom binne 3 cm van die distale deel van die radius voor, wat die algemeenste fraktuur in die boonste ledemate onder ouer vroue en jong volwasse mans is.Studies het gerapporteer dat DRF's verantwoordelik is vir 17% van alle frakture en 75% van voorarmfrakture.

Bevredigende resultate kan nie verkry word deur manipulerende reduksie en gipsfiksasie nie.Hierdie frakture kan maklik in posisie verskuif na konserwatiewe behandeling, en komplikasies, soos traumatiese beengewrig- en polsgewrigonstabiliteit, kan in die laat stadium voorkom.Chirurgies word uitgevoer om distale radiusfrakture te behandel sodat pasiënte 'n voldoende aantal pynlose oefeninge kan uitvoer om normale aktiwiteit te herstel terwyl die risiko van degeneratiewe verandering of gestremdheid tot die minimum beperk word.

Die bestuur van DRF's by pasiënte van 60 en ouer word uitgevoer deur die volgende vyf algemene tegnieke te gebruik: volêre sluitplaatstelsel, nie-oorbruggende eksterne fiksasie, oorbruggende eksterne fiksasie, perkutane Kirschner-draadfiksasie en gipsfiksasie.

Pasiënte wat DRF-chirurgie met oop reduksie en interne fiksasie ondergaan, het 'n groter risiko vir wondinfeksie en tendonitis.

Eksterne fikseerders word in die volgende twee tipes verdeel: kruisvoeg en nie-oorbruggend.'n Kruisartikulêre eksterne fixator beperk die vrye beweging van die pols as gevolg van sy eie konfigurasie.Nie-oorbruggende eksterne fikseerders word wyd gebruik omdat hulle beperkte gesamentlike aktiwiteit toelaat.Sulke toestelle kan fraktuurvermindering vergemaklik deur die fraktuurfragmente direk vas te maak;hulle laat maklike hantering van sagteweefselbeserings toe en beperk nie natuurlike polsbeweging tydens die behandelingsperiode nie.Daarom word nie-oorbruggende eksterne fikseerders wyd aanbeveel vir DRF-behandeling.In die afgelope paar dekades het die gebruik van tradisionele eksterne fikseerders (titaniumlegerings) gewild geword vanweë hul uitstekende bioversoenbaarheid, hoë meganiese sterkte en korrosiebestandheid.Die tradisionele eksterne fikseerders wat met metaal of titanium gemaak word, kan egter ernstige artefakte in rekenaartomografie (CT) skanderings veroorsaak, wat daartoe gelei het dat navorsers op soek is na nuwe materiale vir eksterne fikseerders.

Interne fiksasie gebaseer op poliëtereterketoon (PEEK) is bestudeer en toegepas vir meer as 10 jaar.Die PEEK-toestel het die volgende voordele bo materiale wat vir tradisionele ortopediese fiksasie gebruik word: geen metaalallergieë, radiopasiteit, lae interferensie met magnetiese resonansbeelding (MRI), makliker inplantaatverwydering, vermyding van die "koue sweis"-verskynsel en beter meganiese eienskappe.Dit het byvoorbeeld goeie treksterkte, buigsterkte en impaksterkte.

Sommige studies het getoon dat PEEK-fikseerders beter sterkte, taaiheid en styfheid het as metaalfikseringstoestelle, en hulle het beter moegheidssterkte13.Alhoewel die elastiese modulus van die PEEK-materiaal 3,0–4,0 GPa is, kan dit deur koolstofvesel versterk word, en sy elastiese modulus kan naby dié van kortikale been (18 GPa) wees of die waarde van titaniumlegering (110 GPa) bereik deur die lengte en rigting van die koolstofvesel te verander.Daarom is die meganiese eienskappe van PEEK naby aan dié van been.Deesdae is die PEEK-gebaseerde eksterne fixator ontwerp en in die kliniek toegepas.