Φ5.0 Serie Externe Fixatie Fixator – Distale radius frame

Distale radiusfracturen (DRF's) komen voor binnen 3 cm van het distale deel van de radius. Dit is de meest voorkomende fractuur in de bovenste ledematen bij oudere vrouwen en jongvolwassen mannen. Studies tonen aan dat DRF's 17% van alle fracturen en 75% van de onderarmfracturen uitmaken.

Bevredigende resultaten kunnen niet worden bereikt met manipulatieve reductie en gipsfixatie. Deze fracturen kunnen gemakkelijk van positie veranderen na conservatieve behandeling, en complicaties, zoals traumatische bot- en polsinstabiliteit, kunnen in een laat stadium optreden. Operaties worden uitgevoerd om distale radiusfracturen te behandelen, zodat patiënten voldoende pijnloze oefeningen kunnen doen om hun normale activiteit te herstellen en tegelijkertijd het risico op degeneratieve veranderingen of invaliditeit te minimaliseren.

De behandeling van DRF's bij patiënten van 60 jaar en ouder wordt uitgevoerd met behulp van de volgende vijf veelgebruikte technieken: volaire vergrendelingsplaatsysteem, niet-overbruggende externe fixatie, overbruggende externe fixatie, percutane Kirschner-draadfixatie en gipsfixatie.

Patiënten die een DRF-operatie met open repositie en interne fixatie ondergaan, lopen een groter risico op wondinfectie en peesontsteking.

Externe fixatoren worden onderverdeeld in de volgende twee typen: kruisgewrichtfixatoren en niet-overbruggende fixatoren. Een kruisgewrichtfixator beperkt de vrije beweging van de pols vanwege zijn eigen configuratie. Niet-overbruggende externe fixatoren worden veel gebruikt omdat ze een beperkte gewrichtsactiviteit toelaten. Dergelijke hulpmiddelen kunnen fractuurreductie vergemakkelijken door de fractuurfragmenten direct te fixeren; ze maken eenvoudige behandeling van letsel aan zacht weefsel mogelijk en beperken de natuurlijke beweging van de pols niet tijdens de behandelperiode. Daarom worden niet-overbruggende externe fixatoren veelvuldig aanbevolen voor de behandeling van DRF. In de afgelopen decennia is het gebruik van traditionele externe fixatoren (titaniumlegeringen) populairder geworden vanwege hun uitstekende biocompatibiliteit, hoge mechanische sterkte en corrosiebestendigheid. De traditionele externe fixatoren die gemaakt zijn van metaal of titanium kunnen echter ernstige artefacten veroorzaken in computertomografie (CT)-scans, wat ertoe heeft geleid dat onderzoekers op zoek zijn naar nieuwe materialen voor externe fixatoren.

Interne fixatie op basis van polyetheretherketon (PEEK) wordt al meer dan 10 jaar onderzocht en toegepast. Het PEEK-apparaat heeft de volgende voordelen ten opzichte van materialen die worden gebruikt voor traditionele orthopedische fixatie: geen metaalallergieën, radiopaciteit, lage interferentie met magnetische resonantiebeeldvorming (MRI), eenvoudigere verwijdering van implantaten, vermijding van het fenomeen van "koud lassen" en betere mechanische eigenschappen. Het heeft bijvoorbeeld een goede treksterkte, buigsterkte en slagvastheid.

Sommige studies hebben aangetoond dat PEEK-fixatoren sterker, taaier en stijver zijn dan metalen fixatie-instrumenten, en dat ze een betere vermoeiingssterkte hebben13. Hoewel de elasticiteitsmodulus van het PEEK-materiaal 3,0-4,0 GPa bedraagt, kan het worden versterkt met koolstofvezel. De elasticiteitsmodulus kan die van corticaal bot (18 GPa) benaderen of de waarde van een titaniumlegering (110 GPa) bereiken door de lengte en richting van de koolstofvezel te veranderen. De mechanische eigenschappen van PEEK lijken daarom op die van bot. Tegenwoordig wordt de externe fixator op basis van PEEK ontworpen en in de kliniek toegepast.