Φ5.0 Serie Extern Fixatiounsfixator – Distale Radiusrahmen

Distal Radiusfrakturen (DRFs) trieden bannent 3 cm vum distalen Deel vum Radius op, wat déi heefegst Fraktur an den uewe Glieder bei eelere Fraen a jonke Männer ass. Studien hunn gewisen, datt DRFs 17% vun alle Frakturen an 75% vun den Ënneraarmfrakturen ausmaachen.

Mat manipulativer Reduktioun a Gipsfixatioun kënnen net zefriddestellend Resultater erreecht ginn. Dës Frakture kënne sech no enger konservativer Behandlung liicht an der Positioun verréckelen, a Komplikatiounen, wéi traumatesch Knachgelenk- a Handgelenk-Instabilitéit, kënnen am spéide Stadium optrieden. Operatioune ginn duerchgefouert fir distal Radiusfrakturen ze behandelen, sou datt d'Patienten eng ausreechend Zuel vu schmerzlosen Übungen ausféiere kënnen, fir déi normal Aktivitéit erëm hierzestellen, wärend de Risiko vun degenerativen Verännerungen oder Behënnerungen miniméiert gëtt.

D'Behandlung vun DRF bei Patienten ab 60 Joer gëtt mat de folgende fënnef übleche Technike duerchgefouert: volarem Verriegelungsplackensystem, net-bréckend extern Fixatioun, bréckend extern Fixatioun, perkutan Kirschner-Drotfixatioun a Gipsfixatioun.

Patienten, déi eng DRF-Operatioun mat oppener Reduktioun an interner Fixatioun ënnergoen, hunn e méi héicht Risiko fir Wonninfektioun an Sehnenentzündung.

Extern Fixatoren ginn an déi folgend zwou Zorten opgedeelt: quergelenkfërmeg an net-bréckend. E quergelenkfërmegen externen Fixator beschränkt d'fräi Bewegung vum Handgelenk wéinst senger eegener Konfiguratioun. Net-bréckend extern Fixatoren gi wäit verbreet benotzt, well se eng limitéiert Gelenkaktivitéit erlaben. Sou Apparater kënnen d'Frakturreduktioun erliichteren andeems se d'Frakturfragmenter direkt fixéieren; si erlaben eng einfach Behandlung vu Weichgewebeverletzungen a beschränken net déi natierlech Handgelenkbewegung während der Behandlungsperiod. Dofir goufen net-bréckend extern Fixatoren wäit verbreet fir DRF-Behandlung recommandéiert. An de leschte Joerzéngten huet d'Benotzung vun traditionellen externen Fixatoren (Titanlegierungen) u Popularitéit gewonnen, wéinst hirer exzellenter Biokompatibilitéit, héijer mechanescher Festigkeit a Korrosiounsbeständegkeet. Wéinst hirer exzellenter Biokompatibilitéit, héijer mechanescher Festigkeit a Korrosiounsbeständegkeet kënnen traditionell extern Fixatoren awer schwéier Artefakte bei Computertomographie (CT)-Scannen verursaachen, wat d'Fuerscher dozou bruecht huet no neie Materialien fir extern Fixatoren ze sichen.

Intern Fixatioun op Basis vu Polyetheretherketon (PEEK) gëtt zënter méi wéi 10 Joer ënnersicht an ugewannt. Den PEEK-Apparat huet déi folgend Virdeeler géintiwwer Materialien, déi fir traditionell orthopädesch Fixatioun benotzt ginn: keng Metallallergien, Radiopacitéit, geréng Interferenz mat der Magnéitresonanztomographie (MRT), méi einfach Implantatentfernung, Vermeidung vum "Kaltschweißen"-Phänomen a besser mechanesch Eegeschaften. Zum Beispill huet en eng gutt Zuchfestigkeit, Biegefestigkeit a Schlagfestigkeit.

Verschidde Studien hunn gewisen, datt PEEK-Fixatoren eng besser Stäerkt, Zähegkeet a Steifheet hunn ewéi Metallfixatiounsapparater, an si hunn eng besser Middegkeetsfestigkeit13. Obwuel den Elastizitéitsmodul vum PEEK-Material 3,0–4,0 GPa ass, kann en duerch Kuelefaser verstäerkt ginn, a säin Elastizitéitsmodul kann no bei deem vum kortikale Knach (18 GPa) sinn oder de Wäert vun enger Titanlegierung (110 GPa) erreechen, andeems d'Längt an d'Richtung vun der Kuelefaser geännert ginn. Dofir sinn déi mechanesch Eegeschafte vum PEEK no bei deene vum Knach. Hautdesdaags gouf den externen Fixator op Basis vu PEEK entwéckelt an an der Klinik agesat.