فیکساتور خارجی سری Φ5.0 – قاب رادیوس دیستال

شکستگی‌های انتهایی رادیوس (DRF) در فاصله ۳ سانتی‌متر از قسمت انتهایی رادیوس رخ می‌دهند که شایع‌ترین شکستگی در اندام فوقانی در بین زنان مسن و مردان جوان است. مطالعات گزارش داده‌اند که DRF ها ۱۷٪ از کل شکستگی‌ها و ۷۵٪ از شکستگی‌های ساعد را تشکیل می‌دهند.

با جااندازی دستی و تثبیت با گچ نمی‌توان به نتایج رضایت‌بخشی دست یافت. این شکستگی‌ها می‌توانند پس از درمان محافظه‌کارانه به راحتی تغییر موقعیت دهند و عوارضی مانند بی‌ثباتی استخوان و مفصل مچ دست در مراحل پایانی ممکن است رخ دهد. جراحی‌ها برای درمان شکستگی‌های انتهایی رادیوس انجام می‌شوند تا بیماران بتوانند تعداد کافی از تمرینات بدون درد را برای بازیابی فعالیت طبیعی انجام دهند و در عین حال خطر تغییرات دژنراتیو یا ناتوانی را به حداقل برسانند.

مدیریت DRFها در بیماران ۶۰ سال و بالاتر با استفاده از پنج تکنیک رایج زیر انجام می‌شود: سیستم صفحه قفل شونده ولار، تثبیت خارجی غیرپل‌زننده، تثبیت خارجی پل‌زننده، تثبیت سیم کیرشنر از راه پوست و تثبیت گچ.

بیمارانی که تحت عمل جراحی DRF با جااندازی باز و فیکساسیون داخلی قرار می‌گیرند، خطر بیشتری برای عفونت زخم و تاندونیت دارند.

فیکساتورهای خارجی به دو نوع زیر تقسیم می‌شوند: متقاطع مفصلی و غیرپل‌زننده. فیکساتور خارجی متقاطع مفصلی به دلیل پیکربندی خاص خود، حرکت آزاد مچ دست را محدود می‌کند. فیکساتورهای خارجی غیرپل‌زننده به طور گسترده مورد استفاده قرار می‌گیرند زیرا امکان فعالیت محدود مفصل را فراهم می‌کنند. چنین دستگاه‌هایی می‌توانند با ثابت کردن مستقیم قطعات شکستگی، جااندازی شکستگی را تسهیل کنند. آنها امکان مدیریت آسان آسیب‌های بافت نرم را فراهم می‌کنند و حرکت طبیعی مچ دست را در طول دوره درمان محدود نمی‌کنند. بنابراین، فیکساتورهای خارجی غیرپل‌زننده به طور گسترده برای درمان شکستگی‌های مچ دست پس از شکستگی (DRF) توصیه شده‌اند. در چند دهه گذشته، استفاده از فیکساتورهای خارجی سنتی (آلیاژهای تیتانیوم) به دلیل زیست‌سازگاری عالی، استحکام مکانیکی بالا و مقاومت در برابر خوردگی، محبوبیت زیادی پیدا کرده است. با این حال، فیکساتورهای خارجی سنتی که با فلز یا تیتانیوم ساخته می‌شوند، ممکن است باعث ایجاد آرتیفکت‌های شدید در اسکن‌های توموگرافی کامپیوتری (CT) شوند، که منجر به جستجوی محققان برای مواد جدید برای فیکساتورهای خارجی شده است.

تثبیت داخلی مبتنی بر پلی‌اتراترکتون (PEEK) بیش از 10 سال است که مورد مطالعه و استفاده قرار گرفته است. دستگاه PEEK نسبت به مواد مورد استفاده برای تثبیت ارتوپدی سنتی مزایای زیر را دارد: عدم حساسیت به فلز، رادیواپسیته، تداخل کم با تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI)، برداشتن آسان‌تر ایمپلنت، جلوگیری از پدیده "جوش سرد" و خواص مکانیکی بهتر. به عنوان مثال، از استحکام کششی، مقاومت خمشی و مقاومت ضربه خوبی برخوردار است.

برخی مطالعات نشان داده‌اند که تثبیت‌کننده‌های PEEK استحکام، چقرمگی و سختی بهتری نسبت به دستگاه‌های تثبیت فلزی دارند و مقاومت خستگی بهتری نیز دارند13. اگرچه مدول الاستیک ماده PEEK 3.0-4.0 GPa است، اما می‌توان آن را با فیبر کربن تقویت کرد و مدول الاستیک آن می‌تواند نزدیک به استخوان کورتیکال (18 GPa) باشد یا با تغییر طول و جهت فیبر کربن به مقدار آلیاژ تیتانیوم (110 GPa) برسد. بنابراین، خواص مکانیکی PEEK نزدیک به خواص استخوان است. امروزه، تثبیت‌کننده خارجی مبتنی بر PEEK در کلینیک طراحی و به کار گرفته شده است.