Φ5.0 Reeks Eksterne Fiksasie Fiksator – Distale radiusraam

Distale radiusfrakture (DRF's) kom binne 3 cm van die distale deel van die radius voor, wat die mees algemene fraktuur in die boonste ledemate onder ouer vroue en jong volwasse mans is. Studies het berig dat DRF's verantwoordelik is vir 17% van alle frakture en 75% van voorarmfrakture.

Bevredigende resultate kan nie verkry word deur manipulatiewe reduksie en gipsfiksasie nie. Hierdie frakture kan maklik in posisie verskuif na konserwatiewe behandeling, en komplikasies, soos traumatiese beengewrig- en polsgewrigsonstabiliteit, kan in die laat stadium voorkom. Chirurgie word uitgevoer om distale radiusfrakture te behandel sodat pasiënte 'n voldoende aantal pynlose oefeninge kan uitvoer om normale aktiwiteit te herstel terwyl die risiko van degeneratiewe verandering of gestremdheid verminder word.

Die bestuur van DRF's by pasiënte van 60 jaar en ouer word uitgevoer met behulp van die volgende vyf algemene tegnieke: volêre sluitplaatstelsel, nie-oorbruggende eksterne fiksasie, oorbruggende eksterne fiksasie, perkutane Kirschner-draadfiksasie en gipsfiksasie.

Pasiënte wat DRF-chirurgie met oop reduksie en interne fiksasie ondergaan, het 'n hoër risiko vir wondinfeksie en tendonitis.

Eksterne fiksators word in die volgende twee tipes verdeel: kruisgewrig en nie-bruggend. 'n Kruisartikulêre eksterne fiksator beperk die vrye beweging van die pols as gevolg van sy eie konfigurasie. Nie-bruggende eksterne fiksators word wyd gebruik omdat hulle beperkte gewrigsaktiwiteit toelaat. Sulke toestelle kan fraktuurvermindering vergemaklik deur die fraktuurfragmente direk vas te maak; hulle maak maklike bestuur van sagteweefselbeserings moontlik en beperk nie natuurlike polsbeweging gedurende die behandelingsperiode nie. Daarom word nie-bruggende eksterne fiksators wyd aanbeveel vir DRF-behandeling. In die afgelope paar dekades het die gebruik van tradisionele eksterne fiksators (titaanlegerings) gewild geword as gevolg van hul uitstekende biokompatibiliteit, hoë meganiese sterkte en korrosieweerstand. Die tradisionele eksterne fiksators wat met metaal of titanium gemaak word, kan egter ernstige artefakte in rekenaartomografie (CT)-skanderings veroorsaak, wat daartoe gelei het dat navorsers na nuwe materiale vir eksterne fiksators soek.

Interne fiksasie gebaseer op poliëtereteretone (PEEK) word al vir meer as 10 jaar bestudeer en toegepas. Die PEEK-toestel het die volgende voordele bo materiale wat vir tradisionele ortopediese fiksasie gebruik word: geen metaalallergieë nie, radiopasiteit, lae interferensie met magnetiese resonansiebeelding (MRI), makliker inplantaatverwydering, vermyding van die "koue sweis"-verskynsel, en beter meganiese eienskappe. Dit het byvoorbeeld goeie treksterkte, buigsterkte en impaksterkte.

Sommige studies het getoon dat PEEK-fiksators beter sterkte, taaiheid en styfheid het as metaalfiksasietoestelle, en hulle het beter moegheidssterkte13. Alhoewel die elastiese modulus van die PEEK-materiaal 3.0–4.0 GPa is, kan dit deur koolstofvesel versterk word, en die elastiese modulus daarvan kan naby dié van kortikale been (18 GPa) wees of die waarde van titaniumlegering (110 GPa) bereik deur die lengte en rigting van die koolstofvesel te verander. Daarom is die meganiese eienskappe van PEEK naby dié van been. Deesdae is die PEEK-gebaseerde eksterne fiksator ontwerp en in die kliniek toegepas.