Φ5.0 Serisi Harici Fiksatör Fiksatörü – Distal radius çerçevesi

Distal radius kırıkları (DRF), ileri yaştaki kadınlar ve genç yetişkin erkeklerde üst ekstremitelerde en sık görülen kırık türü olan radiusun distal kısmından itibaren 3 cm mesafede meydana gelir. Çalışmalar, DRF'lerin tüm kırıkların %17'sini ve ön kol kırıklarının %75'ini oluşturduğunu bildirmektedir.

Manipülatif redüksiyon ve alçı fiksasyonu ile tatmin edici sonuçlar elde edilemez. Bu kırıklar konservatif tedavi sonrasında kolayca pozisyon değiştirebilir ve ileri evrede travmatik kemik eklemi ve bilek eklemi instabilitesi gibi komplikasyonlar ortaya çıkabilir. Distal radius kırıklarının tedavisinde, hastaların normal aktivitelerine geri dönmeleri için yeterli sayıda ağrısız egzersiz yapabilmeleri ve dejeneratif değişiklik veya sakatlık riskini en aza indirmeleri için cerrahi müdahaleler uygulanır.

60 yaş ve üzeri hastalarda DRF'lerin tedavisi şu beş yaygın teknik kullanılarak gerçekleştirilir: volar kilitli plak sistemi, köprülemesiz eksternal fiksasyon, köprülemeli eksternal fiksasyon, perkütan Kirschner teli fiksasyonu ve alçı fiksasyonu.

Açık redüksiyon ve internal fiksasyonla DRF ameliyatı geçiren hastalarda yara enfeksiyonu ve tendinit riski daha yüksektir.

Eksternal fiksatörler iki tipe ayrılır: çapraz eklemli ve köprülemesiz. Çapraz eklemli bir eksternal fiksatör, kendi konfigürasyonu nedeniyle bileğin serbest hareketini kısıtlar. Köprülemesiz eksternal fiksatörler, sınırlı eklem aktivitesine izin verdikleri için yaygın olarak kullanılır. Bu tür cihazlar, kırık parçalarını doğrudan sabitleyerek kırık redüksiyonunu kolaylaştırabilir; yumuşak doku yaralanmalarının kolay yönetimini sağlar ve tedavi süresince doğal bilek hareketini kısıtlamazlar. Bu nedenle, köprülemesiz eksternal fiksatörler DRF tedavisi için yaygın olarak önerilmektedir. Son birkaç on yılda, mükemmel biyouyumlulukları, yüksek mekanik mukavemetleri ve korozyon dirençleri nedeniyle geleneksel eksternal fiksatörlerin (titanyum alaşımları) kullanımı popülerlik kazanmıştır. Ancak, metal veya titanyumdan yapılmış geleneksel eksternal fiksatörler bilgisayarlı tomografi (BT) taramalarında ciddi eserlere neden olabilir ve bu da araştırmacıları eksternal fiksatörler için yeni malzemeler aramaya yöneltmiştir.

Polietereterketon (PEEK) bazlı iç fiksasyon 10 yılı aşkın süredir araştırılmakta ve uygulanmaktadır. PEEK cihazı, geleneksel ortopedik fiksasyonda kullanılan malzemelere göre şu avantajlara sahiptir: metal alerjisi olmaması, radyoopasite, manyetik rezonans görüntüleme (MRG) ile düşük etkileşim, implantın daha kolay çıkarılması, "soğuk kaynak" olgusunun önlenmesi ve daha iyi mekanik özellikler. Örneğin, iyi çekme, eğilme ve darbe dayanımına sahiptir.

Bazı çalışmalar, PEEK fiksatörlerin metal fiksasyon cihazlarına göre daha iyi mukavemet, tokluk ve sertliğe sahip olduğunu ve daha iyi yorulma dayanımına sahip olduğunu göstermiştir13. PEEK malzemesinin elastik modülü 3,0-4,0 GPa olmasına rağmen, karbon fiber ile güçlendirilebilir ve elastik modülü kortikal kemiğinkine (18 GPa) yakın olabilir veya karbon fiberin uzunluğu ve yönü değiştirilerek titanyum alaşımınınkine (110 GPa) ulaşabilir. Bu nedenle, PEEK'in mekanik özellikleri kemiğinkine yakındır. Günümüzde PEEK bazlı harici fiksatörler klinikte tasarlanmış ve uygulanmaktadır.