Stabilizator zewnętrzny serii Φ5.0 – rama dalszej kości promieniowej

Złamania dalszego końca kości promieniowej (DRF) występują w odległości do 3 cm od dalszego końca kości promieniowej i są najczęstszym złamaniem kończyn górnych u starszych kobiet i młodych dorosłych mężczyzn. Badania wykazały, że DRF stanowią 17% wszystkich złamań i 75% złamań przedramienia.

Zadowalające rezultaty nie są możliwe do uzyskania poprzez manipulacyjną rekonstrukcję i zespolenie gipsowe. Złamania te mogą łatwo zmienić swoje położenie po leczeniu zachowawczym, a powikłania, takie jak urazy stawu kostnego i niestabilność stawu nadgarstkowego, mogą wystąpić w późnym stadium. Operacje chirurgiczne wykonuje się w celu leczenia złamań dalszego końca kości promieniowej, aby pacjenci mogli wykonywać odpowiednią liczbę bezbolesnych ćwiczeń, przywracających normalną aktywność, jednocześnie minimalizując ryzyko zmian zwyrodnieniowych lub niepełnosprawności.

Leczenie DRF u pacjentów w wieku 60 lat i starszych odbywa się z zastosowaniem następujących pięciu powszechnie stosowanych technik: system płytek blokowanych dłoniowo, fiksacja zewnętrzna bez mostka, fiksacja zewnętrzna z mostkiem, przezskórna fiksacja drutem Kirschnera i fiksacja gipsowa.

U pacjentów poddających się zabiegowi DRF z otwartą repozycją i wewnętrzną fiksacją występuje większe ryzyko zakażenia rany i zapalenia ścięgna.

Stabilizatory zewnętrzne dzielą się na dwa typy: krzyżowo-stawowe i niemostkujące. Krzyżowo-stawowy stabilizator zewnętrzny ogranicza swobodny ruch nadgarstka ze względu na swoją konfigurację. Niemostkujące stabilizatory zewnętrzne są szeroko stosowane, ponieważ pozwalają na ograniczoną aktywność stawu. Takie urządzenia mogą ułatwić nastawienie złamania poprzez bezpośrednie unieruchomienie odłamów; umożliwiają łatwe zaopatrzenie urazów tkanek miękkich i nie ograniczają naturalnego ruchu nadgarstka w okresie leczenia. Dlatego niemostkujące stabilizatory zewnętrzne są szeroko zalecane w leczeniu DRF. W ciągu ostatnich kilku dekad stosowanie tradycyjnych stabilizatorów zewnętrznych (stopów tytanu) zyskało na popularności ze względu na ich doskonałą biokompatybilność, wysoką wytrzymałość mechaniczną i odporność na korozję. Jednak tradycyjne stabilizatory zewnętrzne wykonane z metalu lub tytanu mogą powodować poważne artefakty w tomografii komputerowej (TK), co skłoniło naukowców do poszukiwania nowych materiałów do stabilizatorów zewnętrznych.

Wewnętrzna fiksacja oparta na polieteroeteroketonie (PEEK) jest badana i stosowana od ponad 10 lat. Materiał PEEK ma następujące zalety w porównaniu z materiałami stosowanymi w tradycyjnej fiksacji ortopedycznej: brak alergii na metale, nieprzepuszczalność dla promieni rentgenowskich, niski poziom interferencji z obrazowaniem metodą rezonansu magnetycznego (MRI), łatwiejsze usuwanie implantów, brak zjawiska „zimnego spawania” oraz lepsze właściwości mechaniczne. Na przykład, charakteryzuje się dobrą wytrzymałością na rozciąganie, zginanie i udarność.

Niektóre badania wykazały, że stabilizatory z PEEK charakteryzują się lepszą wytrzymałością, twardością i sztywnością niż metalowe stabilizatory, a także lepszą wytrzymałością zmęczeniową13. Chociaż moduł sprężystości materiału PEEK wynosi 3,0–4,0 GPa, można go wzmocnić włóknem węglowym, a jego moduł sprężystości może być zbliżony do modułu kości korowej (18 GPa) lub osiągnąć wartość modułu sprężystości stopu tytanu (110 GPa) poprzez zmianę długości i kierunku włókna węglowego. Dzięki temu właściwości mechaniczne PEEK są zbliżone do właściwości kości. Obecnie stabilizatory zewnętrzne na bazie PEEK są projektowane i stosowane w klinice.