vergrendelbare maxillofaciale mini rechthoekige plaat

Een borgplaat is een hulpmiddel voor het fixeren van fracturen met een borgschroefgat. De borgplaat zorgt ervoor dat het bot zich steviger aan de plaat hecht, waardoor het geamputeerde been stabieler is na herpositionering.

Sluitplaten werden 20 jaar geleden voor het eerst gebruikt in de wervelkolom- en kaakchirurgie om fracturen te stabiliseren en tegelijkertijd uitgebreide dissectie en letsel van zacht weefsel te voorkomen.

Een borgplaat is een hulpmiddel voor het fixeren van fracturen met schroefgaten waarin de plaat als hoekfixeermiddel fungeert wanneer een schroef met een schroefdraadkop wordt geplaatst. Er kunnen zowel borggaten als niet-borggaten worden aangebracht voor verschillende schroefinvoer. Elke plaat die in een vaste (stabiele) hoekschroef of -bout kan worden geschroefd, is in wezen een borgplaat. De bevestiging van de stalen plaat is niet afhankelijk van de wrijving in het bot om de verbinding tot stand te brengen, maar is volledig afhankelijk van de borgstructuur van de stalen plaat zelf. Er kan een bepaalde ruimte worden gelaten tussen de stalen plaat en het botoppervlak, waardoor het nadelige effect van het zware contact tussen de stalen plaat en het bot wordt geëlimineerd en de bloedtoevoer en de groei en het herstel van het periost aanzienlijk worden verbeterd. Het belangrijkste biomechanische verschil tussen traditionele stalen platen en traditionele stalen platen is dat de laatste afhankelijk is van de wrijvingskracht op het grensvlak tussen bot en plaat om het bot samen te drukken.

De borgschroef is een zelftappende schroef en kan worden gebruikt zonder tappen of boren. Er is geen druk tussen de stalen plaat en de botcortex, waardoor er geen druk op het periost ontstaat en de bloedtoevoer naar het periost wordt beschermd. Qua chirurgische techniek voldoet het aan de eisen van minimaal invasieve operaties en beschermt het de lokale bloedtoevoer naar de fractuur goed, waardoor een bottransplantaat niet nodig is. De interne fixatiestructuur is elastisch. Bij belasting ontstaat er spanningsstimulatie tussen de fractuurblokken, wat bevorderlijk is voor callusvorming en fractuurgenezing.

Na een kaakfractuur bestaat de behandeling voornamelijk uit reductie en fixatie. Het belangrijkste kenmerk van kaakfractuurreductie is het herstel van de normale occlusale relatie tussen de boven- en ondertanden, dat wil zeggen het uitgebreide contact tussen de tanden. Anders heeft dit invloed op het herstel van de kauwfunctie na genezing van de fractuur. Er zijn drie veelvoorkomende resetmethoden:

1. Manipulatieve reductie: in het vroege stadium van een kaakfractuur is het fractuursegment relatief actief en kan het verplaatste fractuursegment met de hand in de normale positie worden teruggebracht.

2. Tractiereductie: na een kaakfractuur, na een lange tijd (meer dan drie weken in de bovenkaak, meer dan vier weken in de onderkaak), heeft de fractuur een deel van het bindweefsel genezen, is handmatige reductie niet succesvol en kan de tractiereductiemethode worden gebruikt. De multifunctionele kaaktractie voor een mandibulaire fractuur vindt plaats in het kaakbot door verplaatsing van het fractuurgedeelte door plaatsing van een subsectie tandboogspalk, en vervolgens tussen de tandboogspalk en de bovenkaak, met een klein elastiekje voor elastische tractie, zodat de normale occlusale relatie geleidelijk wordt hersteld. Na een bovenkaakfractuur, als het fractuursegment naar achteren verschuift, kan de tandboogspalk op het bovengebit worden geplaatst en kan een gipskapje met een metalen bracket op het hoofd worden gemaakt. De elastische tractie kan worden toegepast tussen de tandboogspalk en de metalen bracket, zodat het bovenkaakfractuursegment naar voren kan worden hersteld. Horizontale zwaartekrachttractie kan ook worden gebruikt wanneer een grote trekkracht nodig is.

3. Open reductie: De indicaties voor open reductie zijn breed. Open reductie moet worden uitgevoerd wanneer het fractuursegment gedurende lange tijd verplaatst is en er sprake is van vezelige genezing of botafwijkingen, en de reductie niet kan worden bereikt door manipulatie of tractie. Het vezelige weefsel dat is gevormd bij het genezen van de ontwrichting tussen de gebroken uiteinden van de fractuur wordt verwijderd of de eelt wordt weggebeiteld, en de kaak wordt opnieuw gedissecteerd om terug te keren naar de normale positie. Open reductie wordt meestal gebruikt bij verse fracturen of open fracturen waarbij handmatige reductie moeilijk is of instabiliteit na reductie.