صفحه مستطیلی کوچک قفل شونده فک و صورت

صفحه قفل شونده وسیله‌ای برای تثبیت شکستگی با یک سوراخ رزوه‌دار قفل‌شونده است. صفحه قفل شونده به استخوان اجازه می‌دهد تا محکم‌تر به صفحه بچسبد و اندام قطع شده را پس از جابجایی پایدارتر کند.

پلاک‌های قفل‌دار برای اولین بار ۲۰ سال پیش در جراحی ستون فقرات و فک و صورت برای تثبیت شکستگی‌ها و در عین حال کاهش پارگی و آسیب گسترده بافت نرم مورد استفاده قرار گرفتند.

صفحه قفل شونده، وسیله‌ای برای تثبیت شکستگی با سوراخ‌های رزوه‌دار است که در آن، صفحه هنگام قرار دادن پیچ با سر رزوه‌دار، به عنوان وسیله تثبیت زاویه عمل می‌کند. سوراخ‌های قفل شونده و غیر قفل شونده را می‌توان برای قرار دادن پیچ‌های مختلف فراهم کرد. هر صفحه‌ای که بتوان آن را در یک پیچ یا مهره زاویه‌دار ثابت (پایدار) پیچ کرد، اساساً یک صفحه قفل شونده است. تثبیت صفحه فولادی برای تحقق اتصال به اصطکاک استخوان بستگی ندارد، بلکه کاملاً به ساختار قفل شونده خود صفحه فولادی بستگی دارد. می‌توان فاصله مشخصی بین صفحه فولادی و سطح استخوان ایجاد کرد که اثر نامطلوب تماس شدید بین صفحه فولادی و استخوان را از بین می‌برد و خون‌رسانی و رشد و بازیابی پریوست را تا حد زیادی بهبود می‌بخشد. تفاوت اصلی بیومکانیکی بین صفحه فولادی سنتی و صفحه فولادی سنتی این است که دومی برای فشرده‌سازی استخوان به نیروی اصطکاک در سطح مشترک استخوان-صفحه متکی است.

پیچ قفل شونده، پیچ خودکار است و می‌توان بدون ضربه زدن یا مته استخوان از آن استفاده کرد. هیچ فشاری بین صفحه فولادی و قشر استخوان وجود ندارد، بنابراین هیچ فشاری روی پریوست وجود ندارد تا از خونرسانی پریوست محافظت شود. از نظر تکنیک جراحی، می‌تواند الزامات عمل جراحی کم تهاجمی را برآورده کند و به خوبی از خونرسانی موضعی شکستگی محافظت کند، به طوری که نیازی به عمل پیوند استخوان نیست. داربست تثبیت داخلی الاستیک است. در صورت وجود بار، بین بلوک‌های شکستگی تحریک تنش وجود دارد که منجر به تشکیل کالوس و بهبود شکستگی می‌شود.

پس از شکستگی فک و صورت، عمدتاً جااندازی و تثبیت انجام می‌شود. نشانه مهم جااندازی شکستگی فک، بازیابی رابطه اکلوزالی طبیعی دندان‌های بالا و پایین، یعنی رابطه تماس گسترده دندان‌ها است. در غیر این صورت، بر بازیابی عملکرد جویدن پس از بهبود شکستگی تأثیر خواهد گذاشت. سه روش معمول برای جااندازی مجدد وجود دارد:

۱. جااندازی با دست: در مراحل اولیه شکستگی فک، قطعه شکستگی نسبتاً فعال است و می‌توان قطعه شکستگی جابجا شده را با دست به حالت عادی برگرداند.

۲. جااندازی کششی: پس از شکستگی فک، پس از مدت زمان طولانی (بیش از سه هفته برای فک بالا، بیش از چهار هفته برای فک پایین)، بخشی از بافت فیبری شکستگی بهبود یافته است، جااندازی دستی موفقیت‌آمیز نیست، می‌توان از روش جااندازی کششی استفاده کرد. کشش چند منظوره فک در شکستگی فک پایین، در استخوان فک پایین قرار دارد و با قرار دادن اسپلینت قوس دندانی زیربخش، بخش شکستگی را جابجا می‌کند و سپس بین اسپلینت قوس دندانی و فک بالا، با یک کش لاستیکی کوچک برای کشش الاستیک، به تدریج رابطه اکلوزالی طبیعی را بازیابی می‌کند. پس از شکستگی فک بالا، اگر قطعه شکستگی به عقب تغییر مکان دهد، اسپلینت قوس دندانی را می‌توان روی دندان‌های فک بالا قرار داد و یک کلاهک گچی با براکت فلزی روی سر آن قرار داد. کشش الاستیک را می‌توان بین اسپلینت قوس دندانی و براکت فلزی ایجاد کرد تا قطعه شکستگی فک بالا بتواند به جلو بازگردانده شود. کشش گرانشی افقی نیز می‌تواند در صورت نیاز به نیروی کششی زیاد استفاده شود.

۳. جااندازی باز: موارد استفاده از جااندازی باز گسترده است. جااندازی باز باید زمانی انجام شود که قطعه شکستگی برای مدت طولانی جابجا شده باشد و بهبودی فیبروزی یا بهبود ناهم‌ترازی استخوانی وجود داشته باشد و جااندازی با دستکاری یا کشش حاصل نشود. بافت فیبروزی تشکیل شده در محل دررفتگی بین دو انتهای شکسته شکستگی برداشته می‌شود یا کالوس با تراش برداشته می‌شود و فک دوباره برای بازگشت به موقعیت طبیعی خود تشریح می‌شود. جااندازی باز معمولاً برای شکستگی‌های تازه یا شکستگی‌های باز با مشکل در جااندازی دستی یا ناپایداری پس از جااندازی استفاده می‌شود.