μίνι ορθογώνια πλάκα ασφάλισης γναθοπροσωπικής περιποίησης

Η πλάκα ασφάλισης είναι μια συσκευή στερέωσης κατάγματος με οπή με σπείρωμα ασφάλισης. Η πλάκα ασφάλισης επιτρέπει στο οστό να συνδέεται πιο σταθερά με την πλάκα, καθιστώντας το ακρωτηριασμένο άκρο πιο σταθερό μετά την επανατοποθέτηση.

Οι πλάκες ασφάλισης χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά πριν από 20 χρόνια στη σπονδυλική στήλη και τη γναθοπροσωπική χειρουργική για τη σταθεροποίηση καταγμάτων, μειώνοντας παράλληλα την εκτεταμένη ανατομή και τον τραυματισμό των μαλακών ιστών.

Μια πλάκα ασφάλισης είναι μια συσκευή στερέωσης κατάγματος με οπές με σπείρωμα στις οποίες η πλάκα λειτουργεί ως συσκευή στερέωσης γωνίας όταν εισάγεται μια βίδα με κεφαλή με σπείρωμα. Μπορούν να παρέχονται τόσο οπές ασφάλισης όσο και μη ασφάλισης για διαφορετική εισαγωγή βιδών. Οποιαδήποτε πλάκα που μπορεί να βιδωθεί σε μια σταθερή (σταθερή) γωνιακή βίδα ή μπουλόνι είναι ουσιαστικά μια πλάκα ασφάλισης. Η στερέωση της χαλύβδινης πλάκας δεν εξαρτάται από την τριβή του οστού για την πραγματοποίηση της σύνδεσης, αλλά εξαρτάται εξ ολοκλήρου από τη δομή ασφάλισης της ίδιας της χαλύβδινης πλάκας. Μπορεί να αφεθεί ένα ορισμένο κενό μεταξύ της χαλύβδινης πλάκας και της επιφάνειας του οστού, το οποίο εξαλείφει την αρνητική επίδραση της έντονης επαφής μεταξύ της χαλύβδινης πλάκας και του οστού και βελτιώνει σημαντικά την παροχή αίματος και την ανάπτυξη και αποκατάσταση του περιοστέου. Η κύρια βιομηχανική διαφορά μεταξύ της παραδοσιακής χαλύβδινης πλάκας και της παραδοσιακής χαλύβδινης πλάκας είναι ότι η τελευταία βασίζεται στη δύναμη τριβής στη διεπαφή οστού-πλάκας για τη συμπίεση του οστού.

Η βίδα ασφάλισης είναι αυτοκοχλιούμενη και μπορεί να χρησιμοποιηθεί χωρίς τρυπάνι ή τρυπάνι οστού. Δεν υπάρχει πίεση μεταξύ της χαλύβδινης πλάκας και του φλοιού των οστών, επομένως δεν υπάρχει πίεση στο περιόστεο, έτσι ώστε να προστατεύεται η παροχή αίματος στο περιόστεο. Όσον αφορά την χειρουργική τεχνική, μπορεί να καλύψει τις απαιτήσεις της ελάχιστα επεμβατικής επέμβασης και μπορεί να προστατεύσει καλά την τοπική παροχή αίματος του κατάγματος, έτσι ώστε να μην απαιτείται επέμβαση οστικού μοσχεύματος. Το ικρίωμα εσωτερικής στερέωσης είναι ελαστικό. Παρουσία φορτίου, υπάρχει διέγερση τάσης μεταξύ των μπλοκ κατάγματος, η οποία ευνοεί τον σχηματισμό κάλου και την επούλωση του κατάγματος.

Μετά από γναθοπροσωπικό κάταγμα, πρόκειται κυρίως για ανάταξη και στερέωση. Το σημαντικό σημάδι της ανάταξης του κατάγματος της γνάθου είναι η αποκατάσταση της φυσιολογικής μασητικής σχέσης των άνω και κάτω δοντιών, δηλαδή της εκτεταμένης σχέσης επαφής των δοντιών. Διαφορετικά, θα επηρεαστεί η αποκατάσταση της μασητικής λειτουργίας μετά την επούλωση του κατάγματος. Υπάρχουν τρεις συνηθισμένες μέθοδοι επαναφοράς:

1. Χειριστική αναγωγή: στο πρώιμο στάδιο του κατάγματος της γνάθου, το τμήμα του κατάγματος είναι σχετικά ενεργό και το μετατοπισμένο τμήμα του κατάγματος μπορεί να επιστρέψει στην κανονική θέση με το χέρι.

2. Μείωση έλξης: μετά το κάταγμα της γνάθου, μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα (περισσότερο από τρεις εβδομάδες της άνω γνάθου, περισσότερο από τέσσερις εβδομάδες της κάτω γνάθου), το κάταγμα έχει μέρος του ινώδους ιστού επουλωθεί, η χειροκίνητη ανάταξη δεν είναι επιτυχής, μπορεί να χρησιμοποιηθεί η μέθοδος μείωσης έλξης. Η πολλαπλή έλξη γνάθου του κατάγματος της κάτω γνάθου, γίνεται στο οστό της κάτω γνάθου με την μετατόπιση του τμήματος του κατάγματος, τοποθετώντας τον νάρθηκα της οδοντικής αψίδας και στη συνέχεια μεταξύ του νάρθηκα της οδοντικής αψίδας και της άνω γνάθου, με μια μικρή λαστιχένια ταινία για ελαστική έλξη, έτσι ώστε να αποκατασταθεί σταδιακά η φυσιολογική μασητική σχέση. Μετά το κάταγμα της άνω γνάθου, εάν το τμήμα του κατάγματος μετατοπιστεί προς τα πίσω, ο νάρθηκας της οδοντικής αψίδας μπορεί να τοποθετηθεί στην άνω γναθιαία οδοντοστοιχία και μπορεί να γίνει ένα γύψινο καπάκι με μεταλλικό βραχίονα στην κεφαλή. Η ελαστική έλξη μπορεί να γίνει μεταξύ του νάρθηκα της οδοντικής αψίδας και του μεταλλικού βραχίονα, έτσι ώστε το τμήμα του κατάγματος της άνω γνάθου να μπορεί να αποκατασταθεί προς τα εμπρός. Η οριζόντια έλξη βαρύτητας μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί όταν απαιτείται μεγάλη δύναμη έλξης.

3. Ανοιχτή ανάταξη: Οι ενδείξεις για ανοιχτή ανάταξη είναι ευρείες. Η ανοιχτή ανάταξη θα πρέπει να πραγματοποιείται όταν το τμήμα του κατάγματος είναι μετατοπισμένο για μεγάλο χρονικό διάστημα και υπάρχει ινώδης επούλωση ή οστική επούλωση κακής ευθυγράμμισης, και η ανάταξη δεν μπορεί να επιτευχθεί με χειρισμό ή έλξη. Ο ινώδης ιστός που σχηματίζεται στην επούλωση της εξάρθρωσης μεταξύ των σπασμένων άκρων του κατάγματος αφαιρείται ή ο κάλος αφαιρείται και η γνάθος επαναδιατέμνεται για να επιστρέψει στην κανονική της θέση. Η ανοιχτή ανάταξη χρησιμοποιείται συνήθως για φρέσκα κατάγματα ή ανοιχτά κατάγματα με δυσκολία στη χειροκίνητη ανάταξη ή αστάθεια μετά την ανάταξη.