sluitende maksillofacial mini reghoekige plaat

Die sluitplaat is 'n fraktuurfiksasietoestel met 'n sluitende skroefgat. Die sluitplaat laat die been stewiger aan die plaat bind, wat die geamputeerde ledemaat meer stabiel maak na herposisionering.

Sluitplate is 20 jaar gelede vir die eerste keer in ruggraat- en maksillofasiale chirurgie gebruik om frakture te stabiliseer terwyl uitgebreide sagteweefseldisseksie en beserings verminder word.

'n Sluitplaat is 'n fraktuurfiksasietoestel met skroefgate waarin die plaat as 'n hoekfiksasietoestel optree wanneer 'n skroef met 'n skroefkop ingevoeg word. Beide sluit- en nie-sluitgate kan voorsien word vir verskillende skroefinvoegings. Enige plaat wat in 'n vaste (stabiele) hoekskroef of -bout ingeskroef kan word, is in wese 'n sluitplaat. Die fiksasie van die staalplaat hang nie af van die beenwrywing om die verbinding te bewerkstellig nie, maar hang geheel en al af van die sluitstruktuur van die staalplaat self. 'n Sekere gaping kan tussen die staalplaat en die beenoppervlak gelaat word, wat die nadelige effek van die swaar kontak tussen die staalplaat en die been uitskakel, en die bloedtoevoer en die groei en herstel van die periosteum aansienlik verbeter. Die belangrikste biomeganiese verskil tussen tradisionele staalplaat en tradisionele staalplaat is dat laasgenoemde staatmaak op die wrywingskrag by die been-plaat-koppelvlak om die been saam te pers.

Die sluitskroef is 'n selftappende skroef en kan gebruik word sonder om te tap of been te boor. Daar is geen druk tussen die staalplaat en die beenkorteks nie, dus is daar geen druk op die periosteum nie, om sodoende die bloedtoevoer na die periosteum te beskerm. Wat chirurgiese tegniek betref, kan dit voldoen aan die vereistes van minimaal indringende operasies, en kan die plaaslike bloedtoevoer na die fraktuur goed beskerm, sodat beenoorplantingsoperasies nie nodig is nie. Die interne fiksasiesteierwerk is elasties. In die teenwoordigheid van las is daar spanningstimulasie tussen die fraktuurblokke, wat bevorderlik is vir kallusvorming en fraktuurgenesing.

Na 'n maksillofasiale fraktuur is dit hoofsaaklik reduksie en fiksasie. Die belangrike teken van kaakfraktuurreduksie is om die normale okklusale verhouding van die boonste en onderste tande te herstel, dit wil sê die uitgebreide kontakverhouding van die tande. Andersins sal dit die herstel van die koufunksie na fraktuurgenesing beïnvloed. Daar is drie algemene herstelmetodes:

1. Manipulatiewe reduksie: in die vroeë stadium van kaakfraktuur is die fraktuursegment relatief aktief, en die verplaasde fraktuursegment kan met die hand na die normale posisie teruggebring word.

2. Traksievermindering: na 'n kaakbreuk, na 'n lang tyd (meer as drie weke van die maksilla, meer as vier weke van die mandibula), het die fraktuur 'n deel van die veselagtige weefsel genesing, handmatige reduksie is nie suksesvol nie, traksieverminderingsmetode kan gebruik word. Die mandibulêre fraktuur multifunksionele kaaktraksie, is in die mandibulêre been het die verplasing van die fraktuurgedeelte van die plasing van 'n subseksie tandboogspalk, en dan tussen die tandboogspalk en die maksillêre, met 'n klein rekkie vir elastiese traksie, sodat dit geleidelik die normale okklusale verhouding herstel. Na 'n maksillêre fraktuur, as die fraktuursegment agtertoe skuif, kan die tandboogspalk op die maksillêre tande geplaas word, en 'n gipsdop met 'n metaalhakie kan op die kop gemaak word. Die elastiese traksie kan tussen die tandboogspalk en die metaalhakie gemaak word, sodat die maksillêre fraktuursegment vorentoe herstel kan word. Horisontale swaartekragtraksie kan ook gebruik word wanneer groot trekkrag benodig word.

3. Oop reduksie: Die aanduidings vir oop reduksie is breed. Oop reduksie moet uitgevoer word wanneer die fraktuursegment vir 'n lang tyd verplaas is en daar veselagtige genesing of benige wanbelyning genesing is, en die reduksie nie deur manipulasie of traksie bereik kan word nie. Die veselagtige weefsel wat gevorm word in die ontwrigting genesing tussen die gebreekte punte van die fraktuur word uitgesny of die kallus word weggebeitel, en die kakebeen word weer gedissekteer om terug te keer na sy normale posisie. Oop reduksie word gewoonlik gebruik vir vars frakture of oop frakture met probleme met manuele reduksie of onstabiliteit na reduksie.