Placa recta mini maxilofacial con bloqueo

A cirurxía ortopédica ou ortopedia é unha rama da cirurxía. A ortopedia céntrase no sistema musculoesquelético. Os cirurxiáns ortopédicos empregan medios cirúrxicos e non cirúrxicos para tratar traumatismos musculoesqueléticos, enfermidades da columna vertebral, lesións deportivas, enfermidades dexenerativas, infeccións, tumores e trastornos conxénitos.

Os 25 procedementos máis comúns realizados por cirurxiáns ortopédicos, por orde de prioridade, son: artroscopia e meniscectomía de xeonllo, artroscopia e descompresión de ombreiro, liberación do túnel carpiano, artroscopia e condroplastia de xeonllo, extracción do implante de soporte, artroscopia de xeonllo e reconstrución do ligamento cruzado anterior, substitución de xeonllo, reparación de fractura do colo femoral, reparación de fractura trocantérica, desbridamento de pel/músculo/óso/fractura, reparación artroscópica de xeonllo de ambos meniscos, substitución de cadeira, artroscopia de ombreiro/escisión distal da clavícula, reparación do tendón do manguito rotador, reparación de fractura de radio (óso)/cúbito, laminectomía, reparación de fractura de nocello (tipo bimaleolar), artroscopia e desbridamento de ombreiro, fusión espiñal lumbar, reparación de fractura da parte distal do radio, cirurxía de disco intervertebral lumbar, incisión da vaíña tendinosa do dedo, reparación de fractura de nocello (peroné), reparación de fractura da diáfisis femoral, reparación de fractura trocantérica.

Os traumatismos maxilofaciais, tanto en nenos como en adultos, adoitan producirse por lesións deportivas, caídas, agresións, accidentes de tráfico, agresións contusas, golpes con puños ou obxectos. Os ataques de animais, os disparos, as explosións e outras lesións en tempos de guerra tamén poden causar fracturas óseas faciais. Os traumatismos vehiculares son unha das principais causas de lesións faciais na vida urbana. Os traumatismos adoitan producirse cando a cara golpea unha parte do interior do vehículo, como o volante. Ademais, os airbags poden causar abrasións corneais e laceracións na cara cando se despregan.

As lesións dos ósos faciais pódense dividir aproximadamente en: o óso nasal, o maxilar e a mandíbula. A mandíbula pode fracturarse na súa sínfise, corpo, ángulo, rama e cóndilo. O pómulo e o óso frontal son outros lugares onde se producen fracturas. Tamén se poden producir fracturas nos ósos do padal e nos que se unen para formar a órbita do ollo.

A principios do século XX, René Le Fort mapeou as localizacións típicas das fracturas faciais; estas coñécense agora como fracturas Le Fort I, II e III (dereita). As fracturas Le Fort I, tamén chamadas fracturas maxilares de Guérin ou horizontais, afectan o maxilar, separándoo do padal. As fracturas Le Fort II, tamén chamadas fracturas piramidais do maxilar, cruzan os ósos nasais e o bordo orbitario. As fracturas Le Fort III, tamén chamadas disxunción craniofacial e fracturas faciais transversais, cruzan a parte frontal do maxilar e afectan o óso lacrimal, a lámina papirácea e o chan orbitario, e a miúdo afectan o óso etmoide, e son as máis graves. As fracturas Le Fort, que representan entre o 10 e o 20 % das fracturas faciais, adoitan asociarse a outras lesións graves.

Os tratamentos cirúrxicos adóptanse para reparar as fracturas óseas maxilofaciais, co obxectivo de reparar a arquitectura ósea natural da cara e deixar o menor rastro aparente posible da lesión. As lesións óseas poden tratarse con placas de titanio puro e parafusos de aliaxe de titanio. Os materiais reabsorbibles son outra opción dispoñible.

Os traumatismos maxilofaciais raramente supoñen unha ameaza para a vida, pero adoitan asociarse a lesións perigosas, bloqueo das vías respiratorias e outras complicacións que supoñen un risco para a vida. As vías respiratorias poden bloquearse debido a hemorraxias, inchazo dos tecidos circundantes ou danos nas estruturas. As queimaduras na cara poden causar inchazo dos tecidos e, polo tanto, provocar o bloqueo das vías respiratorias. As combinacións de fracturas nasais, maxilares e mandibulares poden influír nas vías respiratorias. É necesario monitorizar as vías respiratorias regularmente, porque os problemas nas vías respiratorias poden ocorrer tarde despois da lesión inicial.

Os ósos deben volver colocarse nos seus lugares axeitados canto antes, porque os nervios e os músculos poden quedar atrapados por ósos rotos. Unha fractura do chan orbitario ou unha fractura da parede orbitaria medial do ollo pode atrapar os músculos recto medial ou recto inferior.

Nas feridas faciais, os condutos lacrimais e os nervios da cara poden resultar danados. As fracturas do óso frontal poden interferir coa drenaxe do seo frontal e causar sinusite. A infección é outra posible complicación.