płytka anatomiczna 120° do rekonstrukcji blokowanej (jeden otwór, dwa rodzaje śrub)

Jako ważny narząd twarzy, kształt żuchwy odgrywa istotną rolę w estetyce. Wiele czynników, takich jak uraz, infekcja, resekcja guza itp., może powodować wady. Wada żuchwy nie tylko wpływa na wygląd pacjenta, ale także powoduje zaburzenia żucia, połykania, mowy i innych funkcji. Idealna rekonstrukcja żuchwy powinna nie tylko zapewnić ciągłość i integralność kości żuchwy oraz przywrócić wygląd twarzy, ale także zapewnić podstawowe warunki do odzyskania pooperacyjnych funkcji fizjologicznych, takich jak żucie, połykanie i mowa.

Przyczyna wady żuchwy

Terapia nowotworów: szkliwiak, śluzak, raki, mięsaki.

Urazy awulsyjne: najczęściej powstają na skutek obrażeń spowodowanych dużą prędkością, np. postrzałem z broni palnej, wypadkami przy pracy i sporadycznie kolizjami pojazdów mechanicznych.

Stany zapalne i zakaźne.

Cele odbudowy

1. Przywrócenie pierwotnego kształtu dolnej jednej trzeciej twarzy i żuchwy

2. Utrzymanie ciągłości żuchwy i przywrócenie relacji przestrzennej pomiędzy żuchwą a otaczającymi ją tkankami miękkimi

3. Przywróć prawidłowe funkcje żucia, połykania i mowy

4. Utrzymuj odpowiednią drożność dróg oddechowych

Istnieją cztery rodzaje mikrorekonstrukcji ubytków żuchwy. Uraz i resekcja guza żuchwy mogą mieć wpływ na wygląd i prowadzić do deficytów funkcjonalnych, takich jak wady zgryzu spowodowane jednostronnym uszkodzeniem mięśni. Aby naprawić defekt wyglądu i odtworzyć funkcję, opracowano wiele metod chirurgicznych, a trudność udanej rekonstrukcji żuchwy polega na wyborze najlepszej metody. Ze względu na złożoność ubytku żuchwy, zestaw prostych, praktycznych i ogólnie akceptowanych metod klasyfikacji i leczenia jest nadal pusty. Schultz i wsp. zaprezentowali nową, uproszczoną metodę klasyfikacji i odpowiadającą jej metodę rekonstrukcji i naprawy żuchwy w praktyce, która została opublikowana w najnowszym czasopiśmie PRS. Klasyfikacja ta koncentruje się na integralności naczyniowej w obszarze biorcy, w celu dokładnej naprawy złożonych ubytków żuchwy za pomocą środków mikrochirurgicznych. Metodę tę dzieli się najpierw na cztery typy w zależności od złożoności operacji rekonstrukcyjnej. Granicą jest dolna linia środkowa żuchwy. Typ 1 charakteryzuje się jednostronnym defektem, który nie obejmuje kąta żuchwy, typ 2 charakteryzuje się jednostronnym defektem obejmującym ipsilateralny kąt żuchwy, typ 3 charakteryzuje się obustronnym defektem obejmującym żadną ze stron kąta żuchwy, a typ 4 charakteryzuje się obustronnym defektem obejmującym jednostronny lub obustronny kąt żuchwy. Każdy typ dzieli się dalej na typ A (dotyczący) i typ B (niedotyczący) w zależności od tego, czy naczynia ipsilateralne nadają się do zespolenia. Typ B wymaga zespolenia przeciwległych naczyń szyjnych. W przypadkach typu 2 konieczne jest wskazanie, czy zaangażowany jest wyrostek kłykciowy, aby podjąć decyzję, jaki materiał przeszczepu zastosować: jednostronne zaangażowanie wyrostka kłykciowego to 2AC/BC, a brak zaangażowania wyrostka kłykciowego to 2A/B. Na podstawie powyższej klasyfikacji i biorąc pod uwagę ubytek skóry, długość ubytku żuchwy, konieczność zastosowania protezy i inne szczególne okoliczności, chirurg określa rodzaj wolnego płata kostnego, który ma zostać użyty.

Gotowe płytki rekonstrukcyjne są przeznaczone do stosowania w chirurgii szczękowo-twarzowej, urazowej i rekonstrukcyjnej. Obejmuje to pierwotną rekonstrukcję żuchwy, złamania wieloodłamowe oraz tymczasowe mosty do czasu odroczonej rekonstrukcji wtórnej, w tym złamania bezzębnych i/lub zanikowych żuchw, a także złamania niestabilne. Korzyść dla pacjenta – poprzez dążenie do uzyskania satysfakcjonujących rezultatów estetycznych i skrócenia czasu operacji. Płytki specyficzne dla pacjenta do żuchwy eliminują naprężenia mechaniczne indukowane przez zginanie płytek.