O óso cura ao producir cartilaxe que tapona temporalmente o burato creado pola rotura. Esta é entón substituída por óso novo.
Unha caída, seguida dun estrondo: moita xente sabe isto. As fracturas óseas son dolorosas, pero a maioría curan moi ben. O segredo reside nas células nai e na capacidade natural do óso para renovarse.
Moita xente pensa que os ósos son sólidos, ríxidos e estruturais. O óso é, por suposto, fundamental para manter os nosos corpos erguidos, pero tamén é un órgano moi dinámico e activo.
O óso vello é constantemente substituído por óso novo nunha interacción finamente axustada das células presentes. Este mecanismo de mantemento diario resulta útil cando nos enfrontamos a un óso roto.
Permite que as células nai primeiro produzan cartilaxe e despois creen óso novo para curar a rotura, todo o cal se facilita mediante unha secuencia de eventos finamente axustada.
O sangue é o primeiro
Cada ano, prodúcense nos Estados Unidos uns 15 millóns de fracturas, que é o termo técnico para os ósos rotos.
A resposta inmediata a unha fractura é a hemorraxia dos vasos sanguíneos que están esparexidos polos nosos ósos.
O sangue coagulado acumúlase arredor da fractura ósea. Isto chámase hematoma e contén unha rede de proteínas que proporcionan un tapón temporal para encher o oco creado pola rotura.
O sistema inmunitario entra agora en acción para orquestrar a inflamación, que é unha parte esencial da curación.
As células nai dos tecidos circundantes, da medula ósea e do sangue responden á chamada do sistema inmunitario e migran cara á fractura. Estas células inician dúas vías diferentes que permiten que o óso cure: a formación ósea e a formación de cartilaxe.
Cartilaxe e óso
O óso novo comeza a formarse principalmente nos bordos da fractura. Isto ocorre de xeito moi semellante ao que se forma o óso durante o mantemento normal e diario.
Para encher o espazo baleiro entre os extremos rotos, as células producen cartilaxe branda. Isto pode parecer sorprendente, pero é moi similar ao que ocorre durante o desenvolvemento embrionario e cando medran os ósos dos nenos.
A formación da cartilaxe, ou calo brando, alcanza o seu máximo arredor dos 8 días posteriores á lesión. Non obstante, non é unha solución permanente porque a cartilaxe non é o suficientemente forte como para soportar as presións que sofren os ósos na nosa vida diaria.
O calo brando substitúese primeiro por un calo duro, semellante ao óso. Este é bastante forte, pero aínda non é tan forte como o óso. Aproximadamente de 3 a 4 semanas despois da lesión, comeza a formación de novo óso maduro. Isto pode levar moito tempo, varios anos, de feito, dependendo do tamaño e da localización da fractura.
Non obstante, hai casos nos que a curación ósea non ten éxito e isto causa problemas de saúde importantes.
Complicacións
As fracturas que tardan un tempo anormalmente longo en curar, ou aquelas que non se volven unir, prodúcense a unha taxa de arredor do 10 por cento.
Non obstante, un estudo descubriu que a taxa destas fracturas que non cicatrizan era moito maior nas persoas fumadoras e nas que fumaban habitualmente. Os científicos cren que isto pode deberse ao feito de que o crecemento dos vasos sanguíneos no óso en proceso de cicatrización se atrasa nos fumadores.
As fracturas que non cicatrizan son especialmente problemáticas en zonas que soportan moita carga, como a tibia. Nestes casos, adoita ser necesaria unha operación para arranxar o oco que non cicatriza.
Os cirurxiáns ortopédicos poden usar óso doutras partes do corpo, óso tomado dun doante ou materiais sintéticos, como óso impreso en 3D, para encher o burato.
Pero na maioría dos casos, o óso aproveita a súa notable capacidade de rexeneración. Isto significa que o óso novo que enche a fractura parécese moito ao óso anterior á lesión, sen rastro de cicatriz.
Data de publicación: 31 de agosto de 2017