Wkręt samowiercący 1,5

Ultraniskoprofilowe płytki, fazowane krawędzie i szeroki profil płytki praktycznie nie wyczuwają dotyku. Dostępne w znacznie bardziej spersonalizowanej długości.

Zalety śrub ze stopu tytanu:

1. Wysoka wytrzymałość. Gęstość tytanu wynosi 4,51 g/cm³, czyli jest wyższa niż gęstość aluminium i niższa niż gęstość stali, miedzi i niklu, ale wytrzymałość jest znacznie wyższa niż w przypadku innych metali. Śruba wykonana ze stopu tytanu jest lekka i wytrzymała.
2. Dobra odporność na korozję, tytan i stopy tytanu są bardzo stabilne w wielu mediach, śruby ze stopu tytanu można stosować w różnych łatwo korozyjnych środowiskach.
3. Dobra odporność na ciepło i niskie temperatury. Śruby ze stopu tytanu mogą pracować w temperaturach od 600°C do -250°C, zachowując przy tym swój kształt.
4. Niemagnetyczny i nietoksyczny. Tytan jest metalem niemagnetycznym i nie ulega namagnesowaniu w silnym polu magnetycznym. Jest nietoksyczny i dobrze współpracuje z ludzkim ciałem.
5. Wysoka zdolność tłumienia drgań. W porównaniu ze stalą i miedzią, tytan charakteryzuje się najdłuższym czasem tłumienia drgań po drganiach mechanicznych i elektrycznych. Materiał ten może być stosowany jako kamertony, elementy drgające ultradźwiękowych szlifierek medycznych oraz folie wibracyjne zaawansowanych głośników.

Konstrukcja gwintu zapewnia szybkie wkręcanie i niski moment obrotowy. Szeroki wybór płytek i siatek, w tym siatek do wyrostków sutkowych i skroniowych, a także osłon otworów do shuntów.

Im mocniej dokręcona śruba, tym lepiej?

Śruby są powszechnie stosowane w chirurgii ortopedycznej w celu kompresji miejsca złamania, przymocowania płytki do kości i przymocowania kości do wewnętrznej lub zewnętrznej ramy stabilizującej. Siła nacisku potrzebna do wciśnięcia śruby w kość jest proporcjonalna do momentu obrotowego zastosowanego przez chirurga.

Jednak wraz ze wzrostem momentu obrotowego, śruba osiąga maksymalną siłę momentu obrotowego (Tmax), w którym to momencie siła trzymania śruby na kości maleje i zostaje ona wyciągnięta na niewielką odległość. Siła wyciągania (POS) to naprężenie potrzebne do wykręcenia śruby z kości. Jest ona często wykorzystywana jako parametr do pomiaru siły trzymania śruby. Obecnie zależność między maksymalnym momentem obrotowym a siłą wyciągania jest nadal nieznana.

W warunkach klinicznych chirurdzy ortopedzi zazwyczaj wprowadzają śrubę przy Tmax wynoszącym ok. 86%. Jednakże Cleek i in. stwierdzili, że wprowadzenie śruby przy Tmax wynoszącym 70% do kości piszczelowej owiec pozwala na osiągnięcie maksymalnego POS, co wskazuje, że w warunkach klinicznych może być stosowana nadmierna siła skręcająca, która może zmniejszyć stabilność mocowania.

Najnowsze badanie kości ramiennej u zwłok ludzkich przeprowadzone przez Tankarda i in. wykazało, że maksymalną wartość POS uzyskano przy 50% Tmax. Głównymi powodami różnic w powyższych wynikach może być niespójność użytych próbek i różne standardy pomiaru.

Dlatego Kyle M. Rose i wsp. ze Stanów Zjednoczonych zmierzyli zależność między różnymi Tmax i POS dla śrub wprowadzonych do kości piszczelowej ludzkich zwłok, a także przeanalizowali zależność między Tmax i BMD i grubością kości korowej. Artykuł został niedawno opublikowany w Techniques in Orthopaedics. Wyniki pokazują, że maksymalny i podobny POS można uzyskać przy 70% i 90% Tmax z momentem obrotowym śrub, a POS przy 90% Tmax momentu obrotowego śrub jest istotnie większy niż przy 100% Tmax. Nie było różnicy w BMD i grubości korowej między grupami kości piszczelowej i nie było korelacji między Tmax a powyższymi dwoma. Dlatego w praktyce klinicznej chirurg nie powinien dokręcać śruby z maksymalną siłą skrętną, ale z momentem obrotowym nieznacznie mniejszym niż Tmax. Chociaż 70% i 90% Tmax może osiągnąć podobny POS, nadal istnieją pewne zalety nadmiernego dokręcania śruby, ale moment obrotowy nie może przekraczać 90%, w przeciwnym razie efekt mocowania zostanie zakłócony.

Źródło: Związek między momentem obrotowym wprowadzania a wytrzymałością na wyciąganie śrub chirurgicznych. Techniki ortopedyczne: czerwiec 2016 r. – tom 31 – numer 2 – s. 137–139.