orthodontische ligatienagel 1.6 zelfborend en tappend

De methode van ligatie en fixatie tussen kleine ringvormige kaken is geschikt voor:

1. Enkele lineaire fractuur van het onderkaaklichaam zonder duidelijke verplaatsing.

2. De goedaardige tumor van het onderkaaklichaam of de kin werd verwijderd en er werd onmiddellijk een bottransplantaat geplaatst.

3. Uitgebreide hulpfixatie van mandibulaire defecten na vuurwapenletsel door bottransplantaat.

Vroegtijdige reductie, fixatie en functionele motortherapie zijn de drie principes voor de definitieve behandeling van ledemaatfracturen. De behandelingsprincipes van kaakbotfracturen hebben hun overeenkomsten en verschillen, de bovenkaakfracturen, omdat het de spieren van het botoppervlak zijn hechting, naast de vleugel van interne en externe spieren, meer voor de expressie van enkele zwakke spieren, zolang de tanden kunnen terugkeren naar normale relaties, beoordelen fractuur sectie zijn gereset, selecteer dan de vaste methoden van fractuur gefixeerd in de basis van de schedel. En mandibulafractuur vanwege de sterke kauwspieren trekken kan een duidelijke ontwrichting veroorzaken, de methode van vaste kaakfractuur moet stabieler zijn, tegelijkertijd rekening houdend met het temporomandibulair gewricht van vroege functionele oefening, actieve en pijnloze activiteit kan de bloedtoevoer van bot en zacht weefsel bevorderen, synoviaal vocht bevordert de voeding van het gewrichtskraakbeen, gecombineerd met gedeeltelijke gewichtsbelasting, voorkomen spiermisbruik atrofie, gewrichtsstijfheid, enz., daarom is de behandeling van mandibulaire fractuur richtlijnen, streeft naar de drie principes.

Het doel van de behandeling is het herstellen van de occlusie. Een kaakbotfractuur verschilt van een lange buisfractuur. De belangrijkste bijzonderheid is dat er een rij tanden op de kaak zit en dat er een normale occlusale relatie is tussen de boven- en onderkaak, waardoor de kauwfunctie wordt beheerd. Of de occlusale relatie tussen de boven- en onderkaak kan worden hersteld, is een van de belangrijkste indicatoren om het behandeleffect van een kaakfractuur te evalueren. De tanden op het botsegment worden vaak gebruikt als steun of ankerbasis voor reductie en fixatie door middel van ligatuurboogspalken of andere intraorale spalken. Bij verwondingen die niet door vuurwapens zijn veroorzaakt, wordt aanbevolen om de tanden op de breuklijn zoveel mogelijk te behouden. Als de wortel is gebroken, de tand extreem los zit, de breuklijn is beïnvloed door de derde kies in de onderkaak of de tand is ingebed, moet de tand worden verwijderd. Bij verwondingen door vuurwapens in de kaak is het belangrijk om het alveolaire proces van de resterende tanden te koesteren. Deze moeten met alle mogelijke middelen worden hersteld en behouden. De kroon is gebroken, maar er is een sterke wortel, vooral na de fractuur. gedeelte van de sterke wortel, kan worden gebruikt voor wortelkanaalbehandeling, maar is ook geschikt als paalnagel of ter afdekking van de fixatie van de brackets.

Tot 50-70% van de mensen die een verkeersongeval overleven, lijdt aan aangezichtsletsel. In de meeste ontwikkelde landen heeft geweld van anderen de plaats ingenomen van verkeersongevallen als belangrijkste oorzaak van kaakletsel. In ontwikkelingslanden zijn verkeersongevallen nog steeds de belangrijkste oorzaak. Veiligheidsgordels en airbags zijn gebruikt om het aantal kaakletsels te verminderen, maar fracturen van de onderkaak (oftewel de kaak) worden door deze beschermende maatregelen niet verminderd. Het gebruik van motorhelmen kan kaakletsel effectief verminderen.

Kaak- en aangezichtsfracturen zijn vrij normaal verdeeld over de leeftijd, met een piekincidentie tussen de 20 en 40 jaar. Kinderen jonger dan 12 jaar lopen slechts 5-10% van alle kaak- en aangezichtsfracturen op. De meeste kaak- en aangezichtsletsels bij kinderen betreffen snijwonden en letsel aan de weke delen. De verhouding corticaal bot ten opzichte van spongieus bot in het gezicht van kinderen is lager, slecht ontwikkelde sinussen maken de botten sterker en vetkussentjes beschermen de gezichtsbeenderen.

Hoofd- en hersenletsel worden vaak geassocieerd met maxillofaciaal trauma, met name aan het bovengezicht; hersenletsel treedt op bij 15-48% van de mensen met maxillofaciaal trauma. Gelijktijdige letsels kunnen de behandeling van aangezichtstrauma beïnvloeden; ze kunnen bijvoorbeeld acuut zijn en moeten behandeld worden vóór aangezichtsletsel. Mensen met een trauma boven het niveau van de sleutelbeenderen lopen een hoog risico op letsel aan de cervicale wervelkolom (letsels aan de wervelkolom in de nek) en speciale voorzorgsmaatregelen moeten worden genomen om beweging van de wervelkolom te voorkomen, aangezien dit een letsel aan de wervelkolom kan verergeren.