ყბა-სახის ტრავმის მიკრო X ფირფიტა

პირის ღრუს და ყბა-სახის დაზიანებები, როგორც წესი, გამოწვეულია სამუშაოსთან დაკავშირებული დაზიანებებით, სპორტული დაზიანებებით, საგზაო შემთხვევებით და ცხოვრებაში შემთხვევით მიღებული დაზიანებებით. ყბა-სახის კუნთის სისხლის მიმოქცევა მდიდარია, დაკავშირებულია ტვინთან და კისერთან და წარმოადგენს სასუნთქი და საჭმლის მომნელებელი ტრაქტის საწყის წერტილს. უფრო მეტი ყბა-სახის ძვალი და ღრუ სინუსებია. კბილები მიმაგრებულია ყბა-სახის ძვალზე, ხოლო ენა პირის ღრუშია მოთავსებული. სახეს აქვს სახის კუნთები და სახის ნერვები; საფეთქელ-ქვედა ყბის სახსარი და სანერწყვე ჯირკვლები; ისინი ასრულებენ გამოხატვის, მეტყველების, ღეჭვის, ყლაპვის და სუნთქვის ფუნქციებს.

ყბა-სახის მოტეხილობის რედუქციის შემდეგ ფიქსაცია მკურნალობის მნიშვნელოვან ეტაპს წარმოადგენს. ხშირად გამოყენებული ფიქსაციის მეთოდებია ერთი ყბის თაღის სპლიტიანი ფიქსაცია, ყბებს შორის ფიქსაცია, ყბებს შორის ლიგაციური ფიქსაცია, მინი-ფირფიტით ან მიკროფირფიტით ფიქსაცია, თავის ქალისა და ყბის ფიქსაცია, ხოლო სხვა მეთოდებია პერიმაქსილარული ფიქსაცია და კომპრესიული ფირფიტით ფიქსაცია.

1. ერთყბის კბილის რკალის სპლიტის ფიქსაციის მეთოდი: კბილის რკალის ფორმის მიხედვით, გამოიყენება 2 მმ დიამეტრის ალუმინის მავთული ან მზა პროდუქტი კაუჭიანი კბილის რკალის სპლიტით, შემდეგ კი კბილის სივრცეში გამოიყენება წვრილი ლითონის ლიგაციური მავთული, სპლიტი ლიგირდება მოტეხილობის ხაზის ორივე მხარეს მდებარე კბილის ნაწილზე ან ყველაზე, მოტეხილობის სეგმენტის დასაფიქსირებლად. ეს მეთოდი შესაფერისია მოტეხილობებისთვის, რომლებსაც არ აქვთ აშკარა გადაადგილება, როგორიცაა ზედა ყბა-წვივის შუა ხაზის ხაზოვანი მოტეხილობა და ლოკალიზებული ალვეოლური მოტეხილობა.

2. ზედა ყბათაშორისი ფიქსაცია: გავრცელებული მეთოდია ზედა და ქვედა კბილებზე კაუჭიანი კბილის თაღოვანი სპლენტის მოთავსება, შემდეგ კი ზედა ყბათაშორისი ფიქსაციისთვის პატარა რეზინის ზოლის გამოყენება, ისე, რომ ყბა ნორმალური ოკლუზიური მდგომარეობის მდგომარეობაში დარჩეს. ეს მეთოდი საიმედოა, შესაფერისია ქვედა ყბის სხვადასხვა მოტეხილობისთვის, უპირატესობა ის არის, რომ ყბის შეხორცება შესაძლებელია კარგ მდგომარეობაში, ხელს უწყობს ფუნქციის აღდგენას, ნაკლი ის არის, რომ დაჭრილს არ შეუძლია პირის გაღება საჭმლისთვის, ასევე არ არის ადვილი პირის ღრუს ჰიგიენის დაცვა, უნდა გაძლიერდეს ექთნობა.

3. ძვალთაშორისი ლიგირება და ფიქსაცია: ქირურგიული ღია რედუქციის შემთხვევაში, მოტეხილობის ორი მოტეხილი ბოლო შეიძლება გაიბურღოს, შემდეგ კი ლიგირდეს და დააფიქსიროს უჟანგავი ფოლადის მავთულის მეშვეობით. ესეც ფიქსაციის საიმედო მეთოდია. ამ მეთოდით შეიძლება ყბის ძვლის მოტეხილობის და უკბილო ყბის მოტეხილობის დაფიქსირება ბავშვებში.

4. მცირე ფირფიტის ან მიკროფირფიტის ფიქსაცია: ხელით ღია რედუქციის საფუძველზე, შესაბამისი სიგრძისა და ფორმის მცირე ფირფიტა ან მიკროფირფიტა თავსდება მოტეხილობის ორი მოტეხილი ბოლოების ძვლის ზედაპირზე და სპეციალური ხრახნით შეღწევა ხდება ძვლის ქერქში ფირფიტის დასაფიქსირებლად, მოტეხილობის ფიქსაციის მიზნის მისაღწევად. მცირე ფირფიტები ჩვეულებრივ გამოიყენება ქვედა ყბისთვის, ხოლო მიკროფირფიტები - ზედა ყბისთვის.

5. თავის ქალისა და ყბა-სახის ფიქსაციის მეთოდი: ზედა ყბის განივი მოტეხილობა, ფიქსაციისთვის შესაძლებელია არა მხოლოდ ქვედა ყბის გამოყენება, არამედ თავის ქალაც, წინააღმდეგ შემთხვევაში, შუა სახე მიდრეკილია წაგრძელებული დეფორმაციისკენ. ფიქსაციის მეთოდი გულისხმობს ზედა ყბის კბილებზე თაღოვანი ფიქსაციის მოთავსებას, შემდეგ თაღოვანი ფიქსაციის ერთი ბოლო უჟანგავი ფოლადის მავთულით უკანა კბილის არეში შეკვრას, ხოლო თაღოვანი ფიქსაციის მეორე ბოლო პირის ღრუში ყვრიმალისებრი ლოყის რბილი ქსოვილის გავლით გატარებას და თაბაშირის საყრდენზე დაკიდებას. ამავდროულად, დაემატა ზედა ყბათაშორისი ფიქსაცია.

ყბის მოტეხილობის ფიქსაციის დროის განსაზღვრა შესაძლებელია პაციენტის დაზიანების, ასაკისა და ზოგადი მდგომარეობის მიხედვით. ის, როგორც წესი, ზედა ყბისთვის 3-4 კვირაა, ხოლო ქვედა ყბისთვის 4-8 კვირა. ყბათაშორისი ფიქსაციის დროის შესამცირებლად შეიძლება გამოყენებულ იქნას დინამიური და სტატიკური მეთოდი. მეთოდი გულისხმობს, რომ იმობილიზაციის 2-3 კვირის შემდეგ, კვების დროს რეზინის რგოლი იხსნება და სწორი მოძრაობაა შესაძლებელი. ძლიერი შიდა ფიქსაციისთვის პატარა ფირფიტის ან მიკროფირფიტის გამოყენების შემდეგ, მოტეხილობის შეხორცების ხელშესაწყობად, შესაძლებელია ფუნქციური ვარჯიშის წინასწარი სათანადოდ ჩატარება.