صفحه ارتوگناتیک L شکل آناتومیک 0.6

خطوط حکاکی شده، با فواصل ۱ میلی‌متری، روی ایمپلنت‌ها، به خم شدن صفحه کمک بصری می‌کنند.

ناهنجاری دهان و فک و صورت به اندازه و شکل غیرطبیعی فک بالا اشاره دارد که ناشی از رشد غیرطبیعی فک بالا، رابطه غیرطبیعی بین فک بالا و پایین و رابطه آن با سایر استخوان‌های جمجمه و صورت، و همچنین رابطه غیرطبیعی بین فک بالا و دندان‌ها، عملکرد غیرطبیعی سیستم دهان و فک و مورفولوژی غیرطبیعی صورت است. هدف از جراحی ارتوگناتیک اصلاح دندان‌های نابجا، تنظیم قوس دندانی ناموزون و رابطه بین دندان‌ها و فک‌ها، از بین بردن تداخل بین دندان‌ها و فک‌ها، مرتب کردن دندان‌ها و از بین بردن شیب جبرانی دندان‌ها است، به طوری که عمل جراحی بتواند قطعه استخوان برش داده شده را به آرامی به موقعیت اصلاحی طراحی شده منتقل کند و رابطه خوبی بین دندان‌ها و فک‌ها برقرار کند.

در اوایل سال ۱۹۲۸، فوچارد سعی کرد یک دررفتگی تک دندان را با یک گیره دندان اصلاح کند، اما درمان جراحی ناهنجاری‌های استخوانی دندان و فک توسط هولیهِن در سال ۱۸۴۸ توسعه یافت و اولین بار در سال ۱۸۴۹ گزارش شد. از آن زمان، اگرچه بسیاری از محققان تلاش‌هایی برای کشف و بهبود انجام داده‌اند، اما به دلیل محدودیت فناوری و سطح پزشکی در آن زمان، اثر درمان ایده‌آل نیست، به طوری که در ۱۰۰ سال بعد، درمان ناهنجاری‌های دندان و فک و صورت به کندی پیشرفت کرد. تا اواخر دهه ۱۹۵۰، با توسعه بیهوشی، جراحی پایه، آناتومی کاربردی و ابزارهای جراحی ویژه، اصلاح جراحی ناهنجاری‌های دندان و فک و صورت به سرعت توسعه یافت.

در سال ۱۹۵۷، تراونر و اوبوئگسر برای اولین بار گزارش دادند که استئوتومی ساژیتال راموس با استفاده از رویکرد داخل دهانی توسط دال پونی (۱۹۶۱) بهبود یافته و مرحله جدیدی از درمان جراحی ناهنجاری‌های فک و صورت را آغاز کرده است. از دهه ۱۹۷۰، به لطف بل و تلاش‌های بسیاری از محققان، آناتومی کاربردی در سیستم خون‌رسانی بافت فک و صورت و قطع خون‌رسانی استخوان پس از تغییرات دینامیکی، پیشرفتی در پایه بیولوژیکی جراحی فک مدرن ایجاد شد تا هر دندان به پیوند استخوان پریوست چسبنده با جابجایی پایه بافتی کامپوزیتی دست یابد که مبنای علمی و تضمین موفقیت را فراهم می‌کند. علاوه بر این، ایجاد اصل درمان ترکیبی جراحی-ارتودنسی، درمان جراحی ناهنجاری‌های دندانی و فک و صورت را کامل‌تر می‌کند و واقعاً وارد دوره جدیدی از ترکیب عملکرد با مورفولوژی می‌شود.

از آنجا که درمان جراحی بیماران مبتلا به ناهنجاری‌های دندانی و فکی-صورتی باید بر اساس ناهنجاری‌ها و نیازهای درمانی باشد، مجموعه دندانی و استخوانی باید برش داده شده و جابجا شود تا رابطه فضایی سه‌بعدی و عملکرد ساختار طبیعی دندانی و فکی-صورتی بازسازی شود و اثر زیبایی رضایت‌بخشی از فک و صورت حاصل شود. بنابراین، طرح درمان، تنظیم رابطه دندانی، محل برش استخوان، جهت و فاصله حرکت استخوان و انتخاب طرح جراحی، همگی باید قبل از عمل به طور دقیق در نظر گرفته و طراحی شوند و اثر درمانی مورد انتظار از طرح انتخاب شده باید قبل از عمل پیش‌بینی شود.

جراحی ارتوگناتیک برای حل ناهنجاری‌های عملکردی یا ناهنجاری‌های مورفولوژی صورت ناشی از اندازه و شکل غیرطبیعی فک بالا ناشی از رشد فک بالا و همچنین رابطه غیرطبیعی بین اندازه و شکل فک بالا و سایر استخوان‌های صورت استفاده می‌شود. ممکن است برای بهبود ویژگی‌های صورت، از جمله بیرون‌زدگی شدید قدامی آلوئولار بالا (دندان‌های خرگوشی)، بیرون‌زدگی قدامی آلوئولار پایین (اوربایت)، باز شدن زیاد فک قدامی و انحرافات شدید استخوانی، به جراحی نیاز باشد.