ortognatyczna płytka anatomiczna L 0,6

Linie wytrawione na implantach, w odstępach co 1 mm, stanowią wizualną pomoc przy zginaniu płytki.

Deformacja jamy ustnej i szczękowo-twarzowej odnosi się do nieprawidłowej wielkości i kształtu szczęki spowodowanej nieprawidłowym rozwojem szczęki, nieprawidłowym powiązaniem górnej i dolnej szczęki oraz jej powiązaniem z innymi kośćmi twarzoczaszki, a także nieprawidłowym powiązaniem szczęki i szczęki. zębów, nieprawidłową funkcją układu jamy ustnej i szczęki oraz nieprawidłową morfologią twarzy. Celem chirurgii ortognatycznej jest korekta nieprawidłowego ustawienia zębów, korekta dysharmonijnego łuku zębowego oraz relacji zębów i szczęk, eliminacja interferencji zębów i szczęk, ułożyć uzębienie i wyeliminować kompensacyjne nachylenie zębów, tak aby operacja umożliwiła płynne przesunięcie naciętego odcinka kości do zaprojektowanej pozycji korekcyjnej i ustalenie dobrej relacji zębów ze szczękami.

Już w 1928 r. Fauchard próbował skorygować przemieszczenie pojedynczego zęba za pomocą zacisku dentystycznego, ale chirurgiczne leczenie deformacji zębów i szczęki kostnej zostało opracowane przez Hullihena w 1848 r. i po raz pierwszy opisane w 1849 r. Od tego czasu, chociaż wielu uczonych podjęło wysiłki do zbadania i udoskonalenia, efekt leczenia nie jest idealny ze względu na ograniczoną technologię i poziom medyczny w tamtym czasie, dlatego w ciągu następnych 100 lat leczenie deformacji zębów i szczękowo-twarzowych postępuje powoli. Aż do końca lat pięćdziesiątych XX wieku, wraz z rozwojem anestezjologii, chirurgii podstawowej, anatomii stosowanej i specjalnych narzędzi chirurgicznych, szybko rozwinęła się chirurgiczna korekcja deformacji zębów i szczękowo-twarzowej.

W 1957 roku Trauner i Obwegeser po raz pierwszy donieśli, że Dal Pony (1961) udoskonalił osteotomię rozszczepionej gałęzi strzałkowej z dostępu wewnątrzustnego, co stanowiło nowy etap w chirurgicznym leczeniu deformacji szczękowo-twarzowych. Od lat 70. XX wieku dzięki wynalezieniu Bella i wysiłki wielu uczonych, w obrębie szczęki, szczęki i tkanki ukrwienia anatomii stosowanej oraz odcięcia dopływu krwi do kości po dynamicznych zmianach przełomu, dodatkowo położyły biologiczne podstawy współczesnej chirurgii szczęki, w celu osiągnięcia każdego zęba - - przeszczep lepkiej okostnej kości z translokacją tkanki złożonej, stanowi podstawę naukową i gwarancję sukcesu. Ponadto ustanowienie zasady skojarzonego leczenia chirurgiczno-ortodontycznego sprawia, że ​​chirurgiczne leczenie deformacji zębów i szczękowo-twarzowych jest doskonalsze i naprawdę wchodzi w życie nowy okres łączenia funkcji z morfologią.

Ponieważ leczenie chirurgiczne pacjentów z deformacjami zębów i szczękowo-twarzowej powinno opierać się na deformacjach i wymaganiach terapeutycznych, należy rozciąć i przesunąć zespół zębowo-kostny w celu odtworzenia trójwymiarowych relacji przestrzennych i funkcji prawidłowej budowy zębów i szczękowo-twarzowej, i uzyskania zadowalającego efektu kosmetycznego szczękowo-twarzowej. Dlatego też plan leczenia, ząb? Dopasowanie powiązania, lokalizacja nacięcia kości, kierunek i odległość ruchu kości oraz wybór planu operacyjnego powinny być dokładnie przemyślane i zaprojektowane przed operacją, a oczekiwany efekt terapeutyczny wybranego planu należy przewidzieć przed operacją.

Chirurgię ortognatyczną stosuje się w celu usunięcia nieprawidłowości funkcjonalnych lub nieprawidłowości w morfologii twarzy spowodowanych nieprawidłowym rozmiarem i kształtem szczęki spowodowanym rozwojem szczęki, a także nieprawidłową zależnością między wielkością i kształtem szczęki a innymi kościami twarzy. Może być konieczna operacja w celu poprawy rysów twarzy, w tym ciężkiego przedniego wypukłości górnego zębodołu (zęby policzkowe), przedniego wypukłości dolnego zębodołu (nadgryz), dużych przednich otworów szczękowych i poważnych skrzywień kostnych.