پیچ خود حفاری ۱.۵

صفحات با ضخامت بسیار کم، لبه‌های پخ‌دار و پروفیل پهن صفحه، عملاً هیچ گونه برجستگی ایجاد نمی‌کنند. در طول‌های سفارشی‌تر موجود است.

مزایای پیچ‌های آلیاژ تیتانیوم：

۱. استحکام بالا. چگالی تیتانیوم ۴.۵۱ گرم بر سانتی‌متر مکعب است که از آلومینیوم بیشتر و از فولاد، مس و نیکل کمتر است، اما استحکام آن بسیار بیشتر از سایر فلزات است. پیچ ساخته شده از آلیاژ تیتانیوم سبک و محکم است.
2. مقاومت در برابر خوردگی خوب، تیتانیوم و آلیاژ تیتانیوم در بسیاری از محیط‌ها بسیار پایدار هستند، پیچ‌های آلیاژ تیتانیوم را می‌توان در انواع محیط‌های به راحتی خورنده اعمال کرد.
3. مقاومت در برابر حرارت خوب و مقاومت در برابر دمای پایین. پیچ‌های آلیاژ تیتانیوم می‌توانند در دماهای تا 600 درجه سانتیگراد و منهای 250 درجه سانتیگراد کار کنند و می‌توانند شکل خود را بدون تغییر حفظ کنند.
۴. غیر مغناطیسی، غیر سمی. تیتانیوم یک فلز غیر مغناطیسی است و در میدان‌های مغناطیسی بسیار بالا مغناطیسی نمی‌شود. نه تنها غیر سمی است، بلکه سازگاری خوبی با بدن انسان دارد.
5. عملکرد قوی ضد میرایی. در مقایسه با فولاد و مس، تیتانیوم پس از ارتعاش مکانیکی و ارتعاش الکتریکی، طولانی‌ترین زمان میرایی ارتعاش را دارد. این عملکرد می‌تواند به عنوان دیاپازون، اجزای ارتعاشی سنگ‌زن‌های اولتراسونیک پزشکی و فیلم‌های ارتعاشی بلندگوهای صوتی پیشرفته استفاده شود.

طراحی رزوه برای شروع سریع پیچ و گشتاور پایین ورود. انتخاب گسترده صفحات و مش، از جمله مش‌های ماستوئیدی و تمپورال، و پوشش‌های سوراخ مته برای شنت‌ها.

هر چی پیچ سفت تر باشه بهتره؟

پیچ‌ها معمولاً در جراحی ارتوپدی برای فشرده‌سازی محل شکستگی، تثبیت صفحه به استخوان و تثبیت استخوان به قاب تثبیت داخلی یا خارجی استفاده می‌شوند. فشار اعمال شده برای فشردن پیچ به داخل استخوان متناسب با گشتاور اعمال شده توسط جراح است.

با این حال، با افزایش نیروی گشتاور، پیچ به حداکثر نیروی گشتاور (Tmax) می‌رسد، که در آن نقطه نیروی نگهدارنده پیچ روی استخوان کاهش می‌یابد و پیچ با فاصله کمی بیرون کشیده می‌شود. نیروی بیرون کشیدن (POS) نیرویی است که برای چرخاندن پیچ و خارج کردن آن از استخوان لازم است. این نیرو اغلب به عنوان پارامتری برای اندازه‌گیری نیروی نگهدارنده پیچ استفاده می‌شود. در حال حاضر، رابطه بین حداکثر گشتاور و نیروی بیرون کشیدن هنوز ناشناخته است.

از نظر بالینی، جراحان ارتوپد معمولاً پیچ را با حدود ۸۶٪ Tmax وارد می‌کنند. با این حال، کلِک و همکارانش دریافتند که قرار دادن پیچ با ۷۰٪ Tmax روی استخوان تیبیای گوسفند می‌تواند به حداکثر POS برسد، که نشان می‌دهد از نظر بالینی ممکن است از نیروی پیچشی بیش از حد استفاده شود که باعث کاهش پایداری تثبیت می‌شود.

یک مطالعه اخیر روی استخوان بازو در اجساد انسانی توسط تانکارد و همکارانش نشان داد که حداکثر POS در 50%Tmax به دست آمده است. دلایل اصلی تفاوت در نتایج فوق ممکن است ناهماهنگی نمونه‌های مورد استفاده و استانداردهای اندازه‌گیری متفاوت باشد.

بنابراین، کایل ام. رز و همکارانش از ایالات متحده، رابطه بین Tmax و POS مختلف را با پیچ‌های وارد شده به استخوان درشت نی اجساد انسانی اندازه‌گیری کردند و همچنین رابطه بین Tmax و BMD و ضخامت استخوان کورتیکال را تجزیه و تحلیل کردند. این مقاله اخیراً در مجله Techniques in Orthopaedics منتشر شده است. نتایج نشان می‌دهد که حداکثر و مشابه‌ترین POS را می‌توان در 70٪ و 90٪ Tmax با گشتاور پیچ به دست آورد و POS گشتاور پیچ 90٪ Tmax به طور قابل توجهی بیشتر از 100٪ Tmax است. هیچ تفاوتی در BMD و ضخامت کورتیکال بین گروه‌های درشت نی وجود نداشت و هیچ همبستگی بین Tmax و دو مورد فوق وجود نداشت. بنابراین، در عمل بالینی، جراح نباید پیچ ​​را با حداکثر نیروی پیچشی سفت کند، بلکه باید گشتاوری کمی کمتر از Tmax داشته باشد. اگرچه 70٪ و 90٪ Tmax می‌توانند به POS مشابهی دست یابند، اما هنوز هم مزایایی برای سفت کردن بیش از حد پیچ ​​وجود دارد، اما گشتاور نباید از 90٪ تجاوز کند، در غیر این صورت اثر تثبیت تحت تأثیر قرار خواهد گرفت.

منبع: رابطه بین گشتاور ورودی و قدرت بیرون کشیدن پیچ‌های جراحی. تکنیک‌ها در ارتوپدی: ژوئن ۲۰۱۶ - جلد ۳۱ - شماره ۲ - صفحات ۱۳۷-۱۳۹.