ορθοδοντικό καρφί απολίνωσης 1.6 αυτοδιάτρηση και κοπή

Η μέθοδος σύνδεσης και στερέωσης μεταξύ μικρών δακτυλιοειδών σιαγόνων είναι κατάλληλη για:

1. Μονό γραμμικό κάταγμα του σώματος της κάτω γνάθου χωρίς εμφανή μετατόπιση.

2. Ο καλοήθης όγκος του κάτω γναθικού σώματος ή του πηγουνιού αφαιρέθηκε και έγινε αμέσως οστικό μόσχευμα.

3. Ολοκληρωμένη βοηθητική οστεοσύνθεση ελλειμμάτων της κάτω γνάθου μετά από τραυματισμό από πυροβόλο όπλο με οστικό μόσχευμα.

Η έγκαιρη ανάταξη, η στερέωση και η λειτουργική κινητική θεραπεία είναι οι τρεις αρχές για την οριστική θεραπεία των καταγμάτων των άκρων. Η αρχή της θεραπείας των καταγμάτων της γνάθου έχει ομοιότητες και διαφορές. Τα κατάγματα της άνω γνάθου, επειδή οι μύες της οστικής επιφάνειας προσφύονται, εκτός από την πτέρυγα των εσωτερικών και εξωτερικών μυών, είναι περισσότερο για την έκφραση ορισμένων αδύναμων μυών. Εφόσον τα δόντια μπορούν να επιστρέψουν στις φυσιολογικές τους σχέσεις, κρίνετε ότι το τμήμα του κατάγματος έχει επαναρυθμιστεί και, στη συνέχεια, επιλέξτε τις σταθερές μεθόδους κατάγματος που στερεώνονται στη βάση του κρανίου. Και το κάταγμα της κάτω γνάθου, λόγω της ισχυρής έλξης των μασητικών μυών που μπορεί να προκαλέσει εμφανή εξάρθρωση, η μέθοδος του σταθερού κατάγματος της γνάθου πρέπει να είναι πιο σταθερή, λαμβάνοντας ταυτόχρονα υπόψη την πρώιμη λειτουργική άσκηση της κροταφογναθικής άρθρωσης, η ενεργή και ανώδυνη δραστηριότητα μπορεί να προωθήσει την παροχή αίματος στα οστά και τους μαλακούς ιστούς, το αρθρικό υγρό προάγει τη διατροφή του αρθρικού χόνδρου, σε συνδυασμό με τη μερική φόρτιση, αποτρέποντας την ατροφία των μυών, την αδράνεια των αρθρώσεων κ.λπ., επομένως, η θεραπεία των καταγμάτων της κάτω γνάθου βασίζεται στις τρεις αρχές.

Η αποκατάσταση της απόφραξης είναι ο στόχος της θεραπείας. Το κάταγμα της γνάθου διαφέρει από το κάταγμα του μακρού σωλήνα, λόγω της σημαντικής ιδιαιτερότητάς του, δηλαδή, υπάρχει μια σειρά από οδοντοφυΐες στο σώμα της γνάθου και ο σχηματισμός μιας φυσιολογικής συσσωρευτικής σχέσης μεταξύ των άνω και κάτω γνάθων, διαχειριζόμενος τη μασητική λειτουργία. Το εάν η συσσωρευτική σχέση των άνω και κάτω δοντιών μπορεί να αποκατασταθεί είναι ένας από τους πιο σημαντικούς δείκτες για την αξιολόγηση του θεραπευτικού αποτελέσματος του κατάγματος της γνάθου. Τα δόντια στο οστικό τμήμα χρησιμοποιούνται συχνά ως βάση στήριξης ή αγκύρωσης για ανάταξη και στερέωση με απολίνωση ναρθήκων τόξου ή άλλων ενδοστοματικών ναρθήκων. Σε περίπτωση τραυματισμών που δεν προκαλούνται από πυροβόλα όπλα, συνιστάται η διατήρηση των δοντιών στη γραμμή του κατάγματος όσο το δυνατόν περισσότερο. Εάν η ρίζα είναι σπασμένη, το δόντι είναι εξαιρετικά χαλαρό, η γραμμή του κατάγματος έχει προσκρούσει στον τρίτο γομφίο της κάτω γνάθου ή το δόντι είναι ενσωματωμένο, το δόντι πρέπει να αφαιρεθεί. Για τραυματισμούς από πυροβόλα όπλα στη γνάθο, πρέπει να εκτιμηθεί περισσότερο η φατνιακή απόφυση των υπόλοιπων δοντιών, η οποία πρέπει να αποκατασταθεί και να διατηρηθεί με κάθε δυνατό μέσο, ​​η κορώνα είναι σπασμένη αλλά υπάρχει ισχυρή ρίζα, ειδικά μετά το κατάγματο τμήμα της ισχυρής ρίζας, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για θεραπεία ενδοδοντικού καναλιού, αλλά και ως καρφί ή κάλυμμα για τη στερέωση των αγκυλών.

Έως και 50-70% των ανθρώπων που επιβιώνουν από τροχαία ατυχήματα υποφέρουν από τραύματα στο πρόσωπο. Στις περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες, η βία από άλλους ανθρώπους έχει αντικαταστήσει τις συγκρούσεις οχημάτων ως η κύρια αιτία γναθοπροσωπικού τραύματος. Στην περίπτωση των αναπτυσσόμενων χωρών, τα τροχαία ατυχήματα εξακολουθούν να αποτελούν την κύρια αιτία. Η ζώνη ασφαλείας και ο αερόσακος έχουν χρησιμοποιηθεί για τη μείωση της συχνότητας εμφάνισης γναθοπροσωπικού τραύματος, αλλά τα κατάγματα της κάτω γνάθου, δηλαδή της γνάθου, δεν μειώνονται με αυτά τα προστατευτικά μέτρα. Η χρήση κράνους μοτοσικλέτας μπορεί να μειώσει αποτελεσματικά τον γναθοπροσωπικό τραύμα.

Τα γναθοπροσωπικά κατάγματα κατανέμονται σε μια αρκετά φυσιολογική καμπύλη ανάλογα με την ηλικία, με μέγιστη συχνότητα εμφάνισης να εμφανίζεται μεταξύ 20 και 40 ετών, και τα παιδιά κάτω των 12 ετών υποφέρουν μόνο από 5-10% όλων των γναθοπροσωπικών καταγμάτων. Τα περισσότερα γναθοπροσωπικά τραύματα στα παιδιά περιλαμβάνουν εκδορές και τραυματισμούς μαλακών ιστών. Υπάρχει χαμηλότερη αναλογία φλοιώδους οστού προς σπογγώδες οστό στα πρόσωπα των παιδιών, τα ανεπαρκώς αναπτυγμένα ιγμόρεια κάνουν τα οστά πιο δυνατά και τα λιπώδη μαξιλαράκια παρέχουν προστασία για τα οστά του προσώπου.

Οι τραυματισμοί στο κεφάλι και τον εγκέφαλο σχετίζονται συνήθως με γναθοπροσωπικό τραύμα, ιδιαίτερα με αυτό του άνω μέρους του προσώπου. Ο εγκεφαλικός τραυματισμός εμφανίζεται στο 15-48% των ατόμων με γναθοπροσωπικό τραύμα. Οι συνυπάρχοντες τραυματισμοί μπορούν να επηρεάσουν τη θεραπεία του τραύματος του προσώπου. Για παράδειγμα, μπορεί να είναι επείγοντες και να χρειάζονται θεραπεία πριν από τους τραυματισμούς στο πρόσωπο. Τα άτομα με τραύμα πάνω από το επίπεδο των κλείδων θεωρούνται ότι διατρέχουν υψηλό κίνδυνο για τραυματισμούς της αυχενικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης (τραυματισμοί της σπονδυλικής στήλης στον αυχένα) και πρέπει να λαμβάνονται ειδικές προφυλάξεις για την αποφυγή της κίνησης της σπονδυλικής στήλης, η οποία θα μπορούσε να επιδεινώσει έναν τραυματισμό της σπονδυλικής στήλης.