anatomische orbitale vloerplaat

In de anatomie is de oogkas de holte of oogkas waarin het oog en de bijbehorende aanhangsels zich bevinden. "Oogkas" kan verwijzen naar de benige oogkas. Het volume van de oogkas bij een volwassen mens is 30 milliliter, waarvan het oog in totaal 6,5 ml inneemt. De oogkasinhoud bestaat uit het oog, de orbitale en retrobulbaire fascia, extra-oculaire spieren, hersenzenuwen, bloedvaten, vet, de traanklier met zijn zak en ductus, de oogleden, mediale en laterale ooglidbanden, schouderbanden, het ligamentum ophanging, septum, ciliaire ganglion en korte ciliaire zenuwen.

De oogkassen zijn conisch van vorm of vierzijdige piramidale holtes, die uitkomen in de middenlijn van het gezicht en terugwijzen naar het hoofd. Elke oogkassen bestaat uit een basis, een top en vier wanden.

De benige wanden van het orbitale kanaal bij de mens vormen een mozaïek van zeven embryologisch verschillende structuren, bestaande uit het jukbeen lateraal, het wiggenbeen, met zijn kleine vleugel die het oogkanaal vormt en zijn grote vleugel die het laterale achterste deel van het benige uitsteeksel van de orbita vormt, en het bovenkaakbeen inferieur en mediaal, dat samen met het traanbeen en het zeefbeen de mediale wand van het orbitale kanaal vormt. De zeefbeencellen zijn extreem dun en vormen een structuur die bekend staat als de lamina papyracea, de meest delicate botstructuur in de schedel en een van de meest voorkomende botbreuken bij orbitatrauma.

De laterale wand wordt gevormd door het voorste uitsteeksel van het jukbeen en meer naar achteren door de oogkasplaat van de grote vleugel van het wiggenbeen. De botten komen samen bij de naad van het jukbeen. De laterale wand is de dikste wand van de oogkas en het meest blootgestelde oppervlak, waardoor het gemakkelijker te bereiken is en zeer kwetsbaar voor stomp trauma.

De onderste orbitawandfractuur is de meest voorkomende fractuur bij een orbita-blowoutfractuur, die vaak complicaties veroorzaakt zoals enoftalmische invaginatie, oculaire bewegingsstoornis, diplopie en oculaire verplaatsing, wat de functie en het uiterlijk ernstig beïnvloedt. Bij een orbita-blowoutfractuur dient zo snel mogelijk een operatie te worden uitgevoerd wanneer de intraoculaire invaginatie meer dan 2 mm bedraagt ​​en het fractuuroppervlak groter is, zoals bevestigd door CT. Bij de reparatie van een orbitafractuur worden vaak kunstmatige materialen gebruikt, zoals hydroxyapatiet, poreuze polyethyleenpolymeer, synthetische materialen, hydroxyapatietcomplex en titaniummetaal. Voor de keuze van implantaatmaterialen voor orbitareparatie moeten de ideale implantaatmaterialen de volgende kenmerken hebben: goede biologische compatibiliteit, gemakkelijk te vormen en te plaatsen in defecte delen van de orbitawand, gemakkelijk in staat om hun vorm te behouden, de orbita-inhoud te ondersteunen om een ​​normale oogpositie te behouden, het ontbrekende deel van de orbita-inhoud te kunnen vervangen en het volume van de orbitaholte te vergroten, en volume-CT-vergroting om postoperatieve observatie te vergemakkelijken. Omdat titanium gaas gemakkelijk te vormen is en een goede fixatie heeft, is er geen sprake van sensibilisatie, carcinogenese en teratogene effecten bij contact met het menselijk lichaam. Bovendien kan het goed worden gecombineerd met botweefsel, epitheel en bindweefsel. Daarom is het het beste metaalmateriaal met biocompatibiliteit.

Voorgevormde orbitale platen zijn ontworpen op basis van CT-scangegevens. Deze platen bestaan ​​uit implantaten die de topografische anatomie van de menselijke orbitale bodem en mediale wand nauw benaderen en zijn bedoeld voor gebruik bij selectief craniomaxillofaciaal trauma. Voorgevormde driedimensionale vorm: ontworpen voor minimaal buigen en snijden, wat de tijd die nodig is om de plaat te contouren verkort. Gecontourde plaatranden: voor eenvoudige plaatsing van de plaat via een incisie in de huid en minder interferentie tussen de plaat en het omliggende zachte weefsel. Gesegmenteerd ontwerp: om de plaatgrootte aan te passen aan de orbitale topografie en om de gecontourde plaatranden met minimale scherpe randen te behouden. Stijve zone: herstelt de vorm van de achterste orbitale bodem om de juiste positie van de oogbol te behouden. Complete oplossingen voor reparatie en reconstructie van de orbitale bodem.