orthognathic 0.6 ခန္ဓာဗေဒ L ပန်းကန်

စိုက်ခင်းများတွင် ၁ မီလီမီတာ တိုး၍ ထွင်းထားသော မျဉ်းကြောင်းများသည် ပန်းကန်ပြားကွေးခြင်းအတွက် အမြင်အာရုံကို ပံ့ပိုးပေးပါသည်။

ခံတွင်းနှင့် maxillofacial ပုံသဏ္ဍာန်သည် maxilla ၏ပုံမှန်မဟုတ်သောဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှုကြောင့်ဖြစ်ရသည့် maxilla ၏ပုံမှန်မဟုတ်သောအရွယ်အစားနှင့်ပုံသဏ္ဍာန်၊ အပေါ်နှင့်အောက် maxilla အကြားပုံမှန်မဟုတ်သောဆက်ဆံရေးနှင့်အခြား craniofacial အရိုးများနှင့်၎င်း၏ဆက်ဆံရေးအပြင် maxilla နှင့်သွားများအကြားပုံမှန်မဟုတ်သောဆက်ဆံရေး၊ ခံတွင်းနှင့်မျက်နှာစနစ်၏ပုံမှန်မဟုတ်သောရည်ရွယ်ချက်၏ပုံမှန်မဟုတ်သောလုပ်ဆောင်ချက်၊ orthognathic ခွဲစိတ်မှုမှာ မှားယွင်းနေသော သွားများကို ပြုပြင်ရန်၊ ကွဲလွဲနေသော သွားနှင့် မေးရိုးကြား ဆက်နွယ်မှုကို ချိန်ညှိရန်၊ သွားများနှင့် မေးရိုးကြား အနှောင့်အယှက်များကို ဖယ်ရှားပေးကာ သွားများကို ညှိပေးကာ သွားများ၏ လျော်ကြေးပေးသည့် တိမ်းစောင်းမှုကို ဖယ်ရှားပစ်ရန်၊ ခွဲစိတ်ထားသော အရိုးအပိုင်းကို ပုံစံထုတ်တည့်မတ်သည့် အနေအထားသို့ ချောမွေ့စွာ ရွေ့လျားနိုင်ရန်၊ သွားများနှင့် သွားကြားဆက်ဆံရေး ကောင်းမွန်စေရန်၊

1928 ခုနှစ်အစောပိုင်းတွင် Fauchard သည် သွားတစ်ဖက်တည်းရှိ သွားများကို ကလစ်ဖြင့် ပြုပြင်ရန် ကြိုးစားခဲ့သော်လည်း အရိုးသွားနှင့် မေးရိုးပုံသဏ္ဍာန်ကို ခွဲစိတ်ကုသခြင်းကို 1848 ခုနှစ်တွင် Hullihen မှ တီထွင်ခဲ့ပြီး 1849 ခုနှစ်တွင် ပထမဆုံးအစီရင်ခံတင်ပြခဲ့ပါသည်။ ထိုအချိန်မှစ၍ ပညာရှင်များစွာသည် စူးစမ်းလေ့လာပြီး ပိုမိုကောင်းမွန်လာစေရန် ကြိုးပမ်းခဲ့ကြသော်လည်း ဆေးဝါးကုသမှုတွင် အချိန်အကန့်အသတ်မရှိသော အကြံဥာဏ်နှင့် ထိရောက်မှုမှာ အချိန်အကန့်အသတ်မရှိ၊ နှစ် 100 တွင် သွားနှင့် maxillofacial ပုံသဏ္ဍာန်များကို ကုသခြင်းသည် တဖြည်းဖြည်း တိုးတက်လာပါသည်။ 1950 ခုနှစ်နှောင်းပိုင်းတွင် မေ့ဆေးပညာ၊ အခြေခံ ခွဲစိတ်မှု၊ အသုံးချ ခန္ဓာဗေဒနှင့် အထူးခွဲစိတ်မှု တူရိယာများ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်လာသဖြင့် သွားနှင့် maxillofacial ပုံသဏ္ဍာန်များကို ခွဲစိတ်ပြုပြင်မှုများ လျင်မြန်စွာ တိုးတက်လာသည်။

1957 ခုနှစ်တွင် Trauner နှင့် Obwegeser မှ sagittal split ramus osteotomy ကို Dal Pony (1961) မှ တိုးတက်ကောင်းမွန်လာခဲ့ကြောင်း Dal Pony (1961) မှ ပထမဦးဆုံးအကြိမ် အစီရင်ခံတင်ပြခဲ့ပါသည်။ maxillofacial ပုံသဏ္ဍာန်ကို ခွဲစိတ်ကုသခြင်းအဆင့်သစ်တစ်ခုအဖြစ် Dal Pony (1961) မှ ကုသပေးခဲ့ပါသည်။ 1970 ခုနှစ်များမှစ၍၊ ဇီဝဗေဒဆိုင်ရာ အသုံးချမှု နှင့် အရိုးသွေးထောက်ပံ့မှုကို ဖြတ်တောက်ပြီးနောက် ခေတ်မီသော ဇီဝဗေဒဆိုင်ရာ အခြေခံများဖြစ်သော မေးရိုးခွဲစိတ်မှု ၊ သွားတစ်ချောင်းစီရရှိစေရန်အတွက် - - ပေါင်းစပ်တစ်ရှူး pedicle translocation ၏ စေးကပ်နေသော periosteal အရိုးအစားထိုးခြင်းသည် သိပ္ပံနည်းကျအခြေခံနှင့် အာမခံချက်တို့ကို ပံ့ပိုးပေးပါသည်။ထို့အပြင်၊ ခွဲစိတ်ကုသခြင်း- orthodonticaltics ပေါင်းစပ်ကုသခြင်းဆိုင်ရာ နိယာမကို ထူထောင်ခြင်း၊ ပုံသဏ္ဍာန်များသည် ပိုမိုပြီးပြည့်စုံပြီး morphology နှင့် ပေါင်းစပ်လုပ်ဆောင်မှု၏ ကာလသစ်တစ်ခုသို့ အမှန်တကယ်ဝင်ရောက်ပါသည်။

သွားနှင့် maxillofacial ပုံသဏ္ဍာန်ရှိသော လူနာများ၏ ခွဲစိတ်ကုသမှုသည် ပုံသဏ္ဍာန်နှင့် ကုသမှုလိုအပ်ချက်များအပေါ် အခြေခံ၍ ဖြစ်သင့်သောကြောင့် သွားနှင့်အရိုးရှုပ်ထွေးမှုကို ဖြတ်တောက်ပြီး ပုံမှန်သွားနှင့် maxillofacial ဖွဲ့စည်းပုံ၏ လုပ်ဆောင်ချက်နှင့် ပုံမှန်သွားနှင့် maxillofacial တည်ဆောက်ပုံ၏ သုံးဖက်မြင်ပုံသဏ္ဍန်ကို ပြန်လည်တည်ဆောက်ရန်နှင့် ကုသမှု၏ ကျေနပ်လောက်အောင် အလှကုန်အကျိုးသက်ရောက်မှုကို ရရှိရန်၊ ဆက်နွယ်မှု၊ အရိုးခွဲစိတ်မှုတည်နေရာ၊ အရိုးလှုပ်ရှားမှု၏ ဦးတည်ရာနှင့် အကွာအဝေးနှင့် ခွဲစိတ်မှုအစီအစဉ်ရွေးချယ်မှုတို့ကို ခွဲစိတ်မှုမတိုင်မီ တိကျစွာထည့်သွင်းစဉ်းစားသင့်ပြီး ရွေးချယ်ထားသော အစီအစဉ်၏ မျှော်မှန်းကုထုံးအကျိုးသက်ရောက်မှုကို ကြိုတင်ခန့်မှန်းထားသင့်သည်။

Orthognathic ခွဲစိတ်မှုအား maxilla ၏ ကြီးထွားမှုကြောင့် ဖြစ်ပေါ်သော ပုံမှန်မဟုတ်သော အရွယ်အစားနှင့် ပုံသဏ္ဍာန်ကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာသော လုပ်ဆောင်ချက် မူမမှန်မှုများ သို့မဟုတ် မျက်နှာရုပ်ပုံသဏ္ဍာန် မူမမှန်မှုများကို ဖြေရှင်းရန်၊ maxilla ၏ အရွယ်အစားနှင့် ပုံသဏ္ဍာန်နှင့် အခြားမျက်နှာအရိုးများကြား ပုံမှန်မဟုတ်သော ဆက်နွယ်မှုကို အသုံးပြုပါသည်။ ပြင်းထန်သော အထက်ပိုင်း သို့မဟုတ် ဘက်ထရီယို ဘက်တီယို အပါအဝင် မျက်နှာအင်္ဂါရပ်များကို တိုးတက်စေရန် ခွဲစိတ်မှု လိုအပ်ပါသည်။ alveolar anterior protrusion (ပိုကိုက်ခြင်း)၊ ကြီးမားသော ရှေ့မေးရိုးအပေါက်များနှင့် ပြင်းထန်သောအရိုးများသွေဖည်ခြင်း။