lamina orthognatica anatomica 0.6 L

Lineae incisae, per incrementum 1 mm, in implantatis auxilium visuale praebent ad laminam flectendum.

Deformitas oris et maxillofacialis ad magnitudinem et formam maxillae abnormalem refertur, quae ob evolutionem abnormalem maxillae, relationem abnormalem inter maxillam superiorem et inferiorem eiusque relationem cum aliis ossibus craniofacialibus, necnon relationem abnormalem inter maxillam et dentes, functionem abnormalem systematis oris et maxillaris, et morphologiam facialem abnormalem causantur. Propositum chirurgiae orthognathicae est dentes male collocatos corrigere, arcum dentalem discordans et relationem inter dentes et maxillas accommodare, interferentiam inter dentes et maxillas eliminare, dentitionem disponere, et inclinationem compensatoriam dentium eliminare, ut operatio segmentum ossis incisum ad positionem correctionis designatam leniter movere possit, et bonam relationem inter dentes et maxillas constituere.

Iam anno MCMXXVIII, Fauchard conatus erat luxationem dentis singularis forcipe dentali corrigere, sed curatio chirurgica deformitatum dentium ossium et maxillarum a Hullihen anno MDCCCXLVIII elaborata et primum anno MDCCCXLIX relata est. Ex eo tempore, quamquam multi eruditi conati sunt ad explorandum et emendandum, effectus curationis non optimus erat propter technologiam limitatam et gradum medicum illius temporis, ita ut per sequentes centum annos curatio deformitatum dentalium et maxillofacialium lente progrediatur. Usque ad finem annorum L, cum evolutione anaesthesiologiae, chirurgiae fundamentalis, anatomiae applicatae et instrumentorum chirurgicorum specialium, correctio chirurgica deformitatum dentalium et maxillofacialium celeriter evoluta est.

Anno 1957, Trauner et Obwegeser primum rettulerunt osteotomiam sagittalem rami divisi per aditum intraoralem a Dal Pony (1961) emendatam esse, novum stadium curationis chirurgicae deformitatum maxillofacialium significans. Ab annis 1970, propter Bell et conatus multorum eruditorum, in systemate sanguinis alimentationis maxillae et textuum anatomiae applicatae, et reductione sanguinis ossium post mutationes dynamicas perruptionis, fundamenta biologica chirurgiae maxillae modernae ulterius iacta sunt, ut transplantatio ossis periostei viscosi cuiusque dentis cum translocatione pediculi textus compositi obtineretur, fundamentum scientificum et pignus successus praebent. Praeterea, stabilitio principii curationis chirurgicae-orthodonticae coniunctae curationem chirurgicam deformitatum dentalium et maxillofacialium perfectiorem reddit, et vere novam periodum functionis cum morphologia coniungendae intrat.

Quia curatio chirurgica aegrotorum cum deformitatibus dentalibus et maxillofacialibus secundum deformitates et necessitates curationis fundari debet, complexus dentalis et ossis secandus et movendus est ut relatio spatialis tridimensionalis et functio structurae dentalis et maxillofacialis normalis reconstruatur, et ut effectus cosmeticus maxillofacialis satisfactorius obtineatur. Ergo, consilium curationis, dens? Adaptatio relationis, locus incisionis ossis, directio et distantia motus ossis, et electio consilii chirurgici, omnia accurate consideranda et designanda sunt ante operationem, et effectus therapeuticus expectatus consilii electi ante operationem praedicendus est.

Chirurgia orthognathica adhibetur ad solvendas anomalias functionales vel anomalias morphologiae facialis, quae ex magnitudine et forma abnormali maxillae, propter evolutionem maxillae, oriuntur, necnon ad relationem abnormalem inter magnitudinem et formam maxillae et alia ossa facialia. Chirurgia requiri potest ad lineamenta facialia emendanda, inter quae sunt gravis protrusio alveolaris anterior superior (dentes infimi), protrusio alveolaris anterior inferior (morsus superius), magnae aperturae maxillae anteriores, et graves deviationes osseae.