lamina micro-X traumatis maxillofacialis

Laesiones oris et maxillofaciales plerumque ex laesionibus laboris, laesionibus athleticis, casibus vehiculorum et laesionibus fortuitis in vita causantur. Circulatio sanguinis maxillofacialis dives est, cum cerebro et collo coniuncta, et initium tractus respiratorii et digestivi est. Plura ossa maxillofacialia et sinus cavi sunt. Dentes ossi maxillofaciali adhaerent, et lingua in ore continetur. Facies musculos faciales et nervos faciales habet; articulationem temporomandibularem et glandulas salivales; munera expressionis, loquendi, manducandi, deglutiendi et respirandi perficiunt.

Fixatio fracturae maxillofacialis post reductionem est gradus magni momenti in curatione. Methodi fixationis vulgo adhibitae includunt fixationem per ferulam arcus maxillaris singularis, fixationem intermaxillarem, fixationem per ligationem intermaxillarem, fixationem per minilaminam vel microlaminam, fixationem cranii et maxillaris, et aliae methodi includunt fixationem perimaxillarem et fixationem per laminam compressivam.

1. Methodus fixationis ferularum arcus dentalis unius maxillae: filum aluminii 2 mm diametro vel productum perfectum cum ferula arcus dentalis hamata, secundum formam arcus dentalis, adhibetur, deinde filum ligationis metallicum tenue per spatium dentis adhibetur, ferula in parte vel omnibus dentibus utrinque lineae fracturae ligatur, ad segmentum fracturae fixandum. Haec methodus apta est fracturis sine dislocatione manifesta, ut fractura lineari media maxillochini et fractura alveolaris localizata.

2. Fixatio intermaxillaris: methodus communis est ut ferulam arcus dentalis uncinatam dentibus superioribus et inferioribus imponamus, deinde parvam fasciam elasticam ad fixationem intermaxillarem adhibeamus, ita ut maxilla in situ normali relationis occlusalis maneat. Haec methodus est certa, apta variis fracturis mandibularum; commodum est quod maxilla in bono situ sanari potest, functioni recuperandae conducit; incommodum est quod vulneratus os aperire non potest ad edendum, nec facile hygiena oris servatur, cura curanda est.

3. Ligatio et fixatio interossea: in casu reductionis chirurgicae apertae, duo extremitates fractae perforari et deinde ligari et per filum chalybis inoxidabilis figi possunt. Haec quoque methodus fixationis fidissima est. Fractura maxillae et fractura maxillae edentulae in pueris etiam hac methodo reparari possunt.

4. Fixatio laminae parvae vel microlaminae: in fundamento reductionis apertae manualis, lamina parva vel microlamina longitudinis et formae idoneae trans superficiem ossis duorum extremitatum fracturae ponitur, et cochlea speciali adhibita est ad corticem ossis penetrandum ut lamina figatur, ita ut finis fixationis fracturae assequatur. Laminae parvae plerumque pro mandibula, microlaminae autem pro maxilla adhibentur.

5. Methodus fixationis cranii et maxillofacialis: fractura transversa maxillaris, non solum mandibulae ad fixationem niti potest, sed etiam cranium ad fixationem adhiberi potest, alioquin facies media deformationi elongatae obnoxia est. Methodus fixationis est primum ferulam arcus super dentes maxillares ponere, deinde unum extremum ferulae arcus in area dentis posterioris filo chalybeo inoxidabili ligare, et alterum extremum ferulae arcus per cavitatem oris per textum molle zygomatico-buxae transire, et in fulcro pilei gypsei suspendere. Simul fixatio intermaxillaris addita est.

Tempus fixationis fracturae maxillae secundum iniuriam, aetatem et condicionem generalem aegroti determinari potest. Generaliter est hebdomades tres ad quattuor pro maxilla et hebdomades quattuor ad octo pro mandibula. Methodus dynamica et statica adhiberi potest ad tempus fixationis intermaxillae breviandum. Methodus est ut post hebdomades duas vel tres immobilizationis, anulus gummeus removeatur dum quis cibum accipit et motus aptus permittatur. Post usum laminae parvae vel laminae micro ad firmam fixationem internam, exercitatio functionalis rite antea perfici potest ad sanationem fracturae promovendam.