صفحه قفل شونده ولار

استفاده از پلاک‌های قفل‌کننده ولار برای درمان شکستگی‌های دیستال رادیوس با یا بدون تقویت استخوان، تاثیری بر نتایج رادیوگرافی ندارد. در شکستگی‌های خرد شده، در صورت امکان، اگر جااندازی و تثبیت آناتومیک حین عمل انجام شود، تقویت استخوان اضافی ضروری نیست.

استفاده از صفحات قفل کننده ولار برای تثبیت جراحی شکستگی‌های دیستال رادیوس رایج شده است. با این حال، عوارض متعددی مرتبط با این نوع جراحی گزارش شده است، از جمله پارگی تاندون. پارگی تاندون فلکسور پولیسیس لونگوس و تاندون اکستانسور پولیسیس لونگوس مرتبط با ترمیم شکستگی‌های دیستال رادیوس با چنین صفحه‌ای برای اولین بار در سال‌های 1998 و 2000 گزارش شد. میزان بروز پارگی تاندون فلکسور پولیسیس لونگوس مرتبط با استفاده از صفحه قفل کننده ولار برای شکستگی دیستال رادیوس از 0.3٪ تا 12٪ متغیر بوده است.3،4 برای به حداقل رساندن وقوع پارگی تاندون فلکسور پولیسیس لونگوس پس از تثبیت شکستگی‌های دیستال رادیوس با صفحه قفل کننده ولار، نویسندگان به محل قرارگیری صفحه توجه کردند. در یک سری از بیماران مبتلا به شکستگی‌های دیستال رادیوس، نویسندگان روند سالانه تعداد عوارض را در رابطه با اقدامات درمانی بررسی کردند. مطالعه حاضر میزان بروز عوارض پس از جراحی شکستگی‌های دیستال رادیوس با صفحه قفل کننده ولار را بررسی کرد.

در سری فعلی بیماران مبتلا به شکستگی‌های انتهایی رادیوس که با تثبیت جراحی با صفحه قفل کننده وولار درمان شدند، میزان عوارض 7٪ بود. عوارض شامل سندرم تونل کارپال، فلج اعصاب محیطی، انگشت ماشه‌ای و پارگی تاندون بود. خط آبشخور یک نقطه عطف جراحی مفید برای قرار دادن صفحه قفل کننده وولار است. هیچ موردی از پارگی تاندون فلکسور شست بلند در بین 694 بیمار رخ نداد زیرا به رابطه بین ایمپلنت و تاندون توجه دقیقی شده بود.

نتایج ما نشان می‌دهد که صفحات قفل شونده با زاویه ثابت وولار، درمان موثری برای شکستگی‌های ناپایدار خارج مفصلی دیستال رادیوس هستند و امکان شروع ایمن توانبخشی زودهنگام پس از عمل را فراهم می‌کنند.